Προσπάθησα να μεταφέρω εδώ μερικές παλιές φωτογραφίες από την εποχή του blogspot. Νεοκλασικά και μοντέρνα σπίτια που φωτογράφισα πολλά χρόνια πριν στην γειτονιά των παιδικών μου χρόνων.
Μια ιστορία που γράφτηκε το 2007
Ήταν ξανθό με γαλανά μάτια κι ενα χαμόγελο αφοπλιστικό.
Και παρ’ ολο που ηταν μεγαλύτερος μου τρία χρόνια, είχε εκείνη τη γλύκα, που σε κάνει να βάζεις ενα -ακι στο όνομα του και να το κάνεις πιο δικό σου.
Το Νεστορακι ήταν δεύτερος μου ξάδελφος.
Ο μπαμπάς μου, και η όμορφη θεία μου, πρώτα ξαδέρφια.
Τρελλαινομουν να πηγαίνουμε επίσκεψη στο σπίτι τους.
Σε ενα όμορφο σπίτι με αυλή στα νοτια προαστεια της Αθηνας.
Παίρναμε τον ηλεκτρικό και πηγαίναμε.
Είχαν ολοι μια καλωσύνη στην οικογένεια που ξεχείλιζε.
Ο μπαμπάς (από εκείνον πήρε τα γαλανά μάτια) επιτυχημένος δικηγόρος.
Η μαμά νοικοκυρά και όμορφη. Ψηλή, λυγερή, με κατάμαυρα μαλλιά και λευκή επιδερμίδα.
Ομορφοσογο, με καταγωγή απο τη νότια Πελοπόννησο, και δωρική αλλά συνάμα γλυκιά αυστηρότητα.
Μ’ άρεσε πολύ να κοιμάμαι στο σπίτι τους τα βράδια γιατί τα παιδιά δε σταμάταγαν να μιλάνε και μάθαινα τόσα πράγματα, εγώ τότε μικρούλα με άδειο κεφαλάκι αλλά περίεργο.
Τα βραδιά του χειμώνα τοτε ήταν δύσκολο να ζεσταθούν καλά όλα τα δωμάτια,
και θυμάμαι τα σεντόνια που είχαν μια αφιλόξενη παγωνιά σχεδον υγρή. Η Τζελλη, η ξαδέλφη μου, έφερνε το σίδερο και μου σιδέρωνε τα σεντόνια για να μου τα ζεστάνει.
Και μου έλεγε το Νεστορακι να μη το πω στη μαμά του γιατι φοβάται μη βάλουν καμιά φωτιά, αλλα αυτος προσεχει.
Καλό μου γλυκό Νεστορακι.
Μεγαλώσαμε.
Τα παιδιά ηταν στη Νομική κι εγω στο Πολυτεχνείο. Ξανασμιξαμε τότε γιατί ειχαν μετακομίσει στο κέντρο και μου ήταν εύκολο τα μεσημέρια να πετάγομαι στο σπίτι τους να τους δω.
Η θεια τρελαινόταν απο χαρά να εχει παιδιά στο σπίτι,
μας έφτιαχνε φαγητό κι εμένα μου άρεσε πολύ εκεί.
Έβρισκα φίλους των παιδιών απο τη σχολή τους να κάνουν ατέλειωτες συζητήσεις και να προσπαθούν να τις τεκμηριώσουν νομικά, κι εγω με το κεφάλι γεματο αριθμούς τους θαύμαζα γιατι χειρίζονταν τον λόγο και τα επιχειρήματα αψογα.
Το Νεστορακι μεγάλωσε, παντρεύτηκε έκανε δυο παιδάκια και ανέλαβε το γραφείο του θείου.
Κάποια ανύποπτη στιγμή όμως αρρώστησε.
Άσχημα.
Άσχημα και απότομα.
Θυμάμαι οτι η θεία με παρακάλεσε να κοιτάξω στο NIH και στο Johns Hopkins μήπως και κανονίσουμε κάτι.
Πριν ακόμα προλάβω να απαντήσω όμως, το Νεστορακι έφυγε.
Η θεία μαραζωσε.
Όμως δεν περνάει γενέθλιο, ονομαστική γιορτή στην οικογένεια, Χριστούγεννα και λοιπά που να μη με πάρει τηλέφωνο. Είναι πάντα ορμητική -οπως ήτανε πάντα- χειμμαρος στην κουβέντα.
Μιλάει μονο εκείνη.
Αγάπη μου, χαρά μου, χαμόγελο μου, γλυκιά μου, δε σε ξεχνώ ποτέ.
Κι εγω δεν μπορώ να μιλήσω.
Όχι μονο δε με αφήνει, αλλα βουρκώνω και δε ξέρω τι να πω.
Πως τα θυμήθηκα τώρα ολα αυτά.
Θέλεις τα Ψυχοσάββατα που περνάνε, θέλεις η μαμά που πηγε και επισκέφτηκε την θεία προχτές.
Κάθεται, μου λέει, σε ένα καναπέ και δε σηκώνεται.
Απέναντι ο τοίχος ειναι γεμάτος φωτογραφίες, σε κάδρα , καρφιτσωμενες στον τοίχο, μαυσωλείο το έχει κάνει.
Και της λεω, συνεχίζει η μαμά, να βγει έξω να παει να δει τα εγγόνια της.
Ήθελε να φύγει εκείνη πριν απο το Νεστορακι.
Δε μπόρεσε και δε το ξεπέρασε ποτέ.
Ο Νέστορος κι εγώ κάποιες αποκριες.
Yes it is, inside and outside
Preparing for the move
Friday after the snows torm
marmelades made by Daphne
lake Kitamaqundi, Columbia MD
the view from Whole Foods
sushi for lunch
and some flowers to brighten my space..
ιστορια πρωτη : Η κυρια Τασια
Ξερετε που βρισκονται τα Αδανα; Στην νοτια Τουρκια, στο διαμερισμα με την αρχαια ονομασια Κιλικια. Στο χαρτη ειναι χρωματισμενο κοκκινo. Προς τα τελη του 19ου αιωνα γεννηθηκε στα Αδανα ενα κοριτσακι που το βαφτισαν Αναστασια. Στην κοιλαδα των Αδανων εκεινη την εποχη ανθουσε η καλλιεργια του βαμβακιου και πολλοι Ελληνες ειχαν πλουτισει με το εμποριο. Κοριτσακι μιας τετοιας οικογενειας ηταν και η Τασια. Και οπως ολα τα κοριτσακια εκεινης της εποχης κι εκεινης της κουλτουρας, παντρευτηκε στην εφηβεια. Δεν ξερω ποσα παιδια απεκτησε, σιγουρα ομως απεκτησε ενα γιο.
Μεταφερομαστε στην Αθηνα προς το τελος της δεκαετιας του 60. Στη γειτονια μου (στην Κυπριαδου εμενα τοτε) διπλα μας εμενε ο Παπα Γιαννης που λειτουργουσε στη μητροπολη στο Μαρουσι. Ηταν ενας φωνακλας ανθρωπος που ειχα ακουσει οτι ηταν αντιπαθης στο ποιμνιο του. Ηταν παντρεμενος με την κυρια Τουλα την παπαδια μια πολυ καλη και ευσπλαχνη γυναικα. Εκανα παρεα και ποδηλατα στο δρομο με τα παιδια του, την Κουλιτσα και τον Θοδωρη. Καθε πρωτη του μηνα η κυρια Τουλα ειχε μια επισκεψη. Μια γριουλα πολυ ζαρωμενη και ντυμενη στα μαυρα με τσεμπερι ερχοταν στο σπιτι της και εμενε εκει περιπου μια ωρα. Ακουσα την κυρια Τουλα να τη φωναζει “Κυρα Τασια”. Η κυρα Τασια περασε μια μερα κι απο το δικο μας σπιτι να μας ευχηθει καλο μηνα. Την εστειλε η κυρια Τουλα. Εγινε συνηθειο πια, η κυρα Τασια ερχοταν και σε μας παντα μετα απο την επισκεψη στην παπαδια.
Καθοταν μια ωρα, της εφιαχνε η μαμα καφε και την κερναγε κατι. Καμια φορα της εδινε και φαγωσιμα μαζι της. Οταν σηκωνοταν να φυγει, η μαμα της εδινε τα “ναυλα” της για να μη γυρισει με τα ποδια. Αυτα τα ναυλα εφταναν για πολλες μετακινησεις, αλλα τοτε μου ελεγε η μαμα οτι κουραζοταν να ερθει να μας ευχηθει καλο μηνα. Και είχαμε ανάγκη τις ευχες της γιατι ήταν απο καρδιάς.
Η κυρα Τασια ηταν τοτε κοντα στα 70 η ισως και παραπανω. Φαινοταν ομως πολυ μα πολυ γρια γιατι ειχε ενα προσωπο πολυ ζαρωμενο. Σκαμμενο, ψημενο απο τον ηλιο, με την αδερφη μου λεγαμε οτι ηταν πολυ ασκημη και δεν εχουμε ξαναδει τετοια γρια. Παντα ομως μας μιλαγε γλυκα και μας εδινε ευχες. Εμενε στην Πετρουπολη. Σε ενα καμαρακι σε μια ταρατσα μονη της. Ο γιος της, μας ελεγε οτι την εβαλε να μενει εκει γιατι δεν την ηθελε η νυφη. Η μαμα ελεγε οτι μπορει να της επαιρνε και τα ναυλα που της διναμε. Μας ελεγε οτι οταν ηταν μικρο κοριτσακι σαν κι εμας ταξιδεψε απο τα Αδανα (Ατανα τα ελεγε) στη Μακρη. Η Μακρη βρισκεται σχεδον απεναντι απο την Ροδο στην παλια επαρχια της Λυκιας. Την ρωταγαμε που ειναι η Μακρη κι εκεινη μας απαντουσε. Ειναι μακρυα.. κανοντας λογοπαιγνιο. Οι μεγαλοι ηξεραν πιο πολλα. Εμας θελεις γιατι ειμασταν μικρες, θελεις γιατι δε μας ενοιαζε παιδακια πραματα, δε μας ελεγαν πολλα πολλα. Καποια στιγμη στην καταστροφη της Μικρασιας, η κυρα Τασια εφτασε προσφυγοπουλα με τον γιο στα δικα μας εδαφη. Τον αντρα της μας ειπε τον πηραν αιχμαλωτο και δεν τον ξαναειδε.
Δουλευε σε σπιτια και μεγαλωνε τον γιο. Και τωρα πια κοντα στα 70 πηγαινε κι ευχοταν Καλο μηνα στον κοσμο που γνωριζε.
Καποτε η μαμα αποφασισε να κανει ταξιδια μαζι με τον μπαμπα μας. Να γνωρισει την Ιαπωνια, την Ινδια και αλλα μακρυνα μερη. Στο σπιτι ειχαμε τον παπου. Ετσι η μαμα ρωτησε την κυρα Τασια, αν ηθελε να ερθει να μεινει στο σπιτι μας και να μας μαγειρευει, σε μενα στην αδελφη μου και στον παπου οσο θα ελειπε. Η κυρα Τασια δεχτηκε και ηρθε σπιτι. Το μονο που θα εκανε ηταν να μαγειρευει και να εχει στο νου της εμας τα μικρα.
Εμεις επρεπε να τη φωναζουμε ολοι “κυρια Τασια” και να της μιλαμε στον πληθυντικο. Οι κανονες πανω σ’ αυτο το θεμα στο σπιτι ηταν σαφεις και απαραβατοι. Και δε θα ζηταγαμε τιποτα που μπορουσαμε να το κανουμε μονες μας. Κι ετσι καναμε οσο ηταν μπροστα οι αλλοι. Ομως το ειδαμε και καπως ..γιαγια.. και οταν ειμασταν μονοι μας της λεγαμε: “Κυρα Τασια θα μου φιαξεις πατατακια; ” Το γυρισαμε σε ενα ενικο της γαλιφιας.
Η κυρια Τασια εμεινε μαζι μας δυο χρονια περιπου. Και παρ’ ολο που η μαμα πηγαινε κι ερχοταν, εμεις περναγαμε τελεια μαζι της. Μας εκανε ολα τα χατηρια, αν σας πω οτι καθε βραδυ τη βαζαμε να μας τηγανιζει πατατες και το εκανε, ειναι αληθεια. Ακομα κι αν ειχε φιαξει κατι πιο περιπλοκο για να φαει και ο παπους, οπως μουσακα, η κοκκινιστο. Ομως κανεις μα κανεις δεν εκανε τοσο ομορφα τα πατατακια οπως η κυρα Τασια. Τραγανα απ’ εξω μαλακα απο μεσα. Κι εμεις δοστου καθε βραδυ να ζηταμε πατατες με αυγα. Μετα μας επλενε και μας εβαζε να κοιμηθουμε και μας σκεπαζε τρυφερα. Μας σταυρωνε κι εκλεινε το φως. Μεχρι και εικοσι φορες την αναγκαζαμε να γυρισει στο δωματιο να μας πει να ησυχασουμε γιατι αυριο εχουμε σχολειο. Δε βαριεσαι, η μικρη κι εγω στηναμε λακριντι για ωρες καθε βραδυ.
Τωρα που το θυμαμαι εμασταν και σκατοπαιδα, οχι μονο δε βαζαμε ποτε στο στομα το κουταλι που ετρωγε η κυρα Τασια εστω κι αν ειχε πλυθει, αλλα κοιταζαμε πως θα ξεγελασει η μια την αλλη να της το πασσαρει γιατι λεγαμε οτι αν φαμε με αυτο το κουταλι θα ζαρωσουμε κι εμεις ετσι. Ειμασταν πολυ μικρες για να θυμομαστε τι φαγακια μας εφιαχνε, μονο οι πατατες μας εχουν μεινει, αλλα θυμαμαι την αισθηση οτι τρωγαμε πολυ πιο νοστιμα απο οταν μαγειρευε η μοντερνα μας μαμα.
Η μαμα γυρισε απο τα ταξιδια της και η κυρα Τασια ειχε κουραστει αρκετα για να συνεχισει να ειναι μαζι μας. Ερχοταν που και που για να μας ευχηθει καλο μηνα. Λυπηθηκαμε και οι δυο που εφυγε. Οσο σκατοπαιδα και να ειμασταν την αγαπουσαμε. Και πιστευω οτι κι εκεινη μας αγαπουσε. Η κυρια Τασια που κοριτσακι ξεκινησε απο τα Ατανα. κοριτσακι παντρευτηκε, τα εχασε ολα, και ηρθε σε μια αφιλοξενη γη μονη της με ενα παιδι. Η κυρια Τασια που ηρθε απο μακρυα.
Καποτε σταματησε να ερχεται. Τηλεφωνο δεν ειχε να μαθουμε. Η κυρια Τουλα η παπαδια πηγε στην Πετρουπολη και την εψαξε. Μας ειπαν οτι δεν την βρηκε. Δεν πιστεψα ουτε μια φορα οτι δεν την βρηκε. Το καταλαβαινα απο τα σου μου του τα συνομωτικα οτι δεν ηταν καλα. Μηνες μετα μας ειπαν οτι πέθανε.
Την σκεφτομαι συχνα απο τοτε. Παρακαλαγα να εφυγε χαρουμενη, ετσι οπως ηταν οταν τηγανιζε τα πατατακια. Γιατι για μενα η κυρα Τασια δεν ηταν η κυρια που μας φροντιζε, ηταν για δυο χρονια το αποκουμπι μας, η γιαγια που δεν ειχαμε, ο ανθρωπος που αφουγκραζοταν τις παιδικες μας ανησυχιες, και ερχοταν να δει αν κοιμηθηκαμε. Ηθελα να κακιωσω με τον γιο της που την εβαλε στο ταρατσακι να μενει μονη της, αλλα οταν μεγαλωσα σκεφτηκα οτι ποιος ξερει τι ζορια τραβουσε κι αυτος σαν προσφυγοπουλο. Ουτε το ονομα του δεν ηξερα. Ουτε το επωνυμο της κυρα Τασιας. Ρωτησα τη μαμα. Ουτε κι εκεινη θυμαται.
Εκεινη με εμαθε να φιαχνω ωραια πατατακια μου ειπε μια μερα η μαμα. Ναι της λεω, σιγουρα, ειναι τελειες οι πατατουλες σου. Καμια σχεση. Απο τοτε που εφυγε η κυρια Τασια για μακρυα, τετοια πατατακια δεν εχω ξαναφαει.
ιστορια δευτερη : Η Νινα η Κουρελω
Ο θειος Αλεκος δεν ειχε δικα του παιδια, και αγαπουσε πολυ την Νινα. Εργαζοταν σαν δημοσιογραφος σε μεγαλη Αθηναϊκη εφημεριδα αλλα δεν θυμαμαι πλεον ποια και η μαμα δεν υπαρχει πια να ρωτησω. Εκεινος ειχε αναλαβει τον ρολο του πατερα και τα εξοδα της μικρης Νινας. Το σπιτι τους ηταν στην οδο Κωστη Παλαμα στα Πατησια, εκει που αργοτερα χτιστικε το κτιριο που στεγαζε ισως ακομα στεγαζει) τον ΟΤΕ. Μεσοτοιχια ηταν με το σπιτι του Ροδολφου Δρακουλη, του παπου μου, που ειχε προσοψη στην οδο Πατησιων. Η κορη του η Δαφνη (η μητερα μου) εγινε φιλη με την Νινα αμεσως. Ενα χρονο πιο μεγαλη η Νινα εχασε χρονια στο Ελληνικο σχολειο λογω μετακομισης και βρεθηκε στην ιδια ταξη με την Δαφνη. Η Δαφνη την βοηθουσε στα μαθηματα (πηγαιναν και οι δυο στο εκτο γυμνασιο Κυψελης), και τα απογευματα η τα βραδυα μαζευοντουσαν στο σπιτι της Δαφνης η αλλων φιλων και επαιζαν μουσικη και χορευαν. Ετσι απλα και ομορφα κυλουσε ο χρονος στα Πατησια προπολεμικα.
Ηρθε ο πολεμος και η Κατοχη, και τα δυο κοριτσια μεγαλωναν παρεα. Η Νινα αναμεσα σε τρεις ανθρωπους που την λατρευαν κυριολεκτικα και η Δαφνη στη μεγαλη δικη της οικογενεια. Εγιναν δεσποινιδες, η μαμα πηγε εθελοντρια νοσοκομα σε σανατοριο της Πεντελης με την κυρια Λινα Τσαλδαρη, και η Νινα εμαθε γραφομηχανη και στενογραφια για να εργαστει. Εκεινη την εποχη πεθανε και ο θειος Αλεκος και εχασαν το στηριγμα τους, η θεια Νινη και η θεια Αντρω, και η Νινα.
Περασε η κατοχη. Η Δαφνη σε μια εκδρομη στον Πορο, γνωρισε ενα νεαρο αξιωματικο του πολεμικου (τοτε βασιλικου) ναυτικου που εμελλε να γινει ο δικος μου αγαπημενος μπαμπας. Η Νινα επιασε δουλεια σαν γραμματευς στο Ασυλο Ανιατων, στην οδο αγιας Ζωνης, στην Κυψελη. Εκει εργαστηκε μεχρι που πηρε συνταξη.
Περασε ο καιρος και εχω ερθει κι εγω στον κοσμο και αρχιζω να καταλαβαινω τι γινεται γυρω μου. Η Νινα με την θεια Νινη και την κυρια Αστρα εδωσαν το σπιτι και μετακομισαν σε διαμερισμα στην οδο Γρηγοροβιου στον Αγιο Λουκα. Εμεις μετακομισαμε στην οδο Ροσταν. Καθε απογευμα μετα το γραφειο, η Νινα περνουσε απο το σπιτι να δει λιγο τη μαμα. Ηταν πολυ αγαπημενες και φωναζε η μια την αλλη “κουρελω”. “Που ειναι η μανα η κουρελω;”, με ρωτουσε στο τηλεφωνο. Και η μαμα φωναζε απο μεσα, “Η κουρελω ειναι;” . Η Νινα ηταν ομορφη γυναικα. Ηταν αφρατη. Οταν λεμε αφρατη δεν εννοουμε χοντρη. Ειχε ωραιες καμπυλες και λεπτη μεση. Ειχε γαλανα ματια και φυσικα ολοξανθα μαλλια. Καθοταν στον καναπε του σαλονιου κι εγω σκαρφαλωνα με μια χτενα πισω της και χτενιζα τις ξανθες μπουκλες. Η Νινα δε μου χαλουσε χατηρι. Με λατρευε. Με ελεγε “Δεσποινακο της”.
Τοτε με την μαμα καπνιζαν αριμανειως. Μολις εφευγε ομως η Νινα η μαμα ελεγε. “Αμαν αυτη η κουρελω, το παρακανει πια. Ντουμανιασαμε. “Οσο ηταν μαζι ομως ..παφα πουφα! Η Νινα με τα γαλανα ματια, τα ξανθα σπαστα μαλλια και την περισση γλυκα, δεν ειχα ακομα παντρευτει. Μεταξυ μας (ελεγε η μαμα) ο ενας της βρωμαει και ο αλλος της ξυνιζει. Η Νινα η κουρελω ηθελε να βρει αντρα απο σπουδαια οικογενεια, με ονομα. Οταν την γνωρισα εγω ηταν μεγαλοκοπελα στα τριαντατρια.
Στο γυμνασιο οταν ημουν, ανελαβα να διοργανωσω μια φιλανθρωπικη επισκεψη στο Ασυλο των Ανιατων. Θα πηγαιναμε μια ομαδα παιδιων με γλυκα και θα καναμε παρεα στους τροφιμους ενα απογευμα. Η Νινα που λατρεψε την πρωτοβουλια μου, εκανε τα παντα για να εχει μεγαλη επιτυχια. Εξ αλλου ηταν “γενικος δερβεναγας εκει μεσα” , οπως ελεγε η μαμα.
Η Νινα η κουρελω στα σαραντα πεντε της γνωρισε καποιον κυριο απο σοϊ και τον παντρευτηκε. Ειχε ονομα και κρατουσε απο τζακι, αλλα οπως ελεγαν οι κακες γλωσσες των μεγαλων ηταν και λιγο απατεων. Μεχρις εδω γιατι ο ανθρωπος εχει πεθανει. Πεθανε πεντε χρονια μετα το γαμο κι εμεινε η Νινα η κουρελω χηρα με τις δυο γυναικες, τη θεια Νινη και τη μαμα της στο διαμερισμα της Γρηγοροβιου. Ξαναρχισε να ερχεται στο σπιτι και να καθονται με τη μαμα στην βεραντα. Η Νινα συνεχιζε να καπνιζει σα φουγαρο, ενη η μαμα το ειχε κοψει και της γκρινιαζε.
Η Νινα μου η αγαπημενη μου κουρελω, ηρθε στο γάμο μου. Μου χαρισε ενα κρυσταλλινο χειροποιητο βαζο κομμενο στο χερι. Το βαζο αυτο στολιζει τον μπουφε μου σημερα ακομα εδω στην Ουασινγκτων. Καποια φορα η κυρια που ξεσκονιζει το τσακισε λιγο στο χειλος. Δε φαινεται και συνηθως εχει λουλουδια. Δε το αποχωριζομαι ομως. Οι θειες Νινη και Αντρω, υπεργηρες πια, δεν ηρθαν στο γαμο αλλα εστειλαν δωρα στο Δεσποινακι τους. Πηγα και τις επισκεφτηκα για να τις ευχαριστησω. Η θεια Νινη ηταν πια κατακοιτη.
Περασαν τα χρονια. Η Νινα ηταν παρουσα παντου. Οταν βαφτισα την Δαφνη, οταν γυριζα τα καλοκαιρια στη βεραντα της μαμας, παντα με το τσιγαρο στο χερι και να λεει, ηρθα να σε δω Δεσποινακο μου κι εσενα και την μανα την κουρελω. Τα ματια της ελαμπαν αλλα τα ξανθα μαλλια ηταν τωρα λευκα. Καμια φορα την πετυχαινα στο σπιτι της μαμας οταν τηλεφωνουσα απο εδω και μου την εδινε. “Δεσποινακο μου σε αγαπω κι εσενα και τον καλο σου και τα παιδακια σου” , μου ελεγε. Μια τρυφεροτητα απιστευτη.
Η Νινα μεχρι πριν τρια χρονια ζουσε. Ειχε μιλησει με την αδελφη μου. Μετα ξαφνικα τιποτα. Η μαμα ειχε αρχισει να βαραινει και δεν μπορουσε να παει να την δει. Στο τηλεφωνο δεν απαντουσε. Η Νινα ειχε και κατι ανηψια απο εξαδελφες της, και ισως την φροντισαν. Δε ξερω εαν ζει ακομα και αν ζει θα ειναι 93 ετων πια. Σιγουρα δεν ειναι στο σπιτι της παντως. Δεν ξερω πια ουτε ποιον να ρωτησω ουτε τι απεγινε αυτη η γλυκεια σκια της ζωης μου. Η ομορφη, η αγαπημενη μου, η Νινα η κουρελω με τα γαλανα ματια
ιστορια τριτη : Ο Δημος και η Ευχαρις
Δεν υπαρχουν πια, δεν αφησαν απογονους, υπηρξαν μια τρικυμισμενη εποχη και μετα πεταξαν στους ουρανους.
1922. Η θεια Μαριανθη χανει τον αντρα της στην καταστροφη της Σμυρνης, Φτανει στην Ελλαδα με την Ευχαρι μικρο κοριτσι και βρισκεται να μενει στη Νεα Φιλαδελφεια σε μια αυλη. Η θεια η Μαριανθη δεν ξερω αν ηταν πραγματικα θεια του παπου μου, ομως εται την φωναζε. Το σπιτι της δεν ηταν μακρυα απο απο την πλατεια επι της λεωφορου Δεκελειας οπου βρισκοταν παλια (η ακομα και σημερα) το ζαχαροπλαστειο του Κανακη. Οταν αρχισα να πηγαινω με τον παπου επισκεψη στη θεια Μαριανθη, η Ευχαρις ειχε ηδη μεγαλωσει και ειχε παντρευτει τον Δημο που μπηκε σωγαμπρος στην αυλη του προσφυγικου.
Ο Δημος Νικολαϊδης ηταν Αιγυπτιωτης, μιλουσε δυο τρεις γλωσσες και ηταν και λογιστης. Εκεινη την εποχη τα προσοντα αυτα σου εξασφαλιζαν καλη δουλεια. Ο Δημος εργαζοταν σαν λογιστης στις επιχειρησεις του εκπτωτου Σαουδαραβα ηγεμονα Ιμπν Σαουντ οταν μετα την εκθρονιση του απο τον αδελφο του εγκατασταθηκε στο Καβουρι κι εζησε ως το τελος του. Σιγουρα εχετε δει στις παλιες Ελληνικες ταινιες παρωδιες με τον Ιμπν Σαουντ να μοιραζει χρυσα ρολογια. Εκει λοιπον εργαζοταν ο Δημος. Μεγαλη τυχη για την Ευχαρις που ηταν (απο οτι φαινόταν) αφρατο και ομορφο κοριτσι μα δεν ειχε που την κεφαλην κλιναι.
Ενας μικρος μισθος λογιστη συντηρουσε τις δυο γυναικες και το φτωχο προσφυγικο. Σαν να το βλεπω μπροστα μου, Μια αυλη μπροστα, ενας μικρος τσιμεντενιος διαδρομος σε εφερνε στο σπιτι που ειχε, μια μεγαλη κουζινα, μια σαλοτραπεζαρια κι ενα υπνοδωματιο. Η θεια η Μαριανθη, γριουλα πια οταν την γνωρισα, κοιμοταν στη σαλοτραπεζαρια.
Κι εμεις στην σαλοτραπεζαρια καθομασταν οταν πηγαιναμε με τον παπου και μας εβγαζαν γλυκο του κουταλιου και κρυο νερακι. Η Ευχαρις παντα ελεγε οτι εχει πολλες δουλειες και δεν αδειασε στην ζωη της να κανει ουτε ενα παιδι. Δε ξερω γιατι μας το ελεγε, ισως να ηταν και καποιος καημος! Της Ευχαρις της ελειπαν και μερικα δοντια, αλλα οπως ελεγε δεν αδειαζε να παει στον οδοντιατρο. Στα δωδεκα μου απο τις τελευταιες φορες που τους ειδα καταλαβα οτι ο παπους τους βοηθουσε οικονομικα. Το κανει για την ψυχη της μανας του ειπε η μαμα.
Η Ευχαρις εφιαχνε καθε μερα φρεσκια κομποστα αχλαδι για να τρωει η μαμα της που ειχε καποιο προβλημα. Θυμαμαι μετα τα γλυκα εφερνε το αχλαδι στη μαμα της κι ελεγε παντα ” το αχλαδακι της μαμας” . Η εκφραση ακομα και σημερα μου ερχεται στο νου οταν τρωω αχλαδι. Την φροντιζε σαν τα ματια της η Ευχαρις την θεια την Μαριανθη.
Συνηθως (η επισκεψεις γινοντουσαν Κυριακη) μετα την επισκεψη ο Δημος μας κερνουσε παγωτο καϊμακι στου Κανακη. Η Ευχαρις σπανια ερχοταν για να μην αφησει μονη τη μαμα.
Στα δεκατεσσερα μου πεθανε ο παπους και οι επισκεψεις στη Νεα Φιλαδελφεια σταματησαν. Δεν ξερω τι εγινε μετα. Πως πεθανε η θεια η Μαριανθη, πως γερασαν ο Δημος και η Ευχαρις. Που πηγαν οταν εφυγαν απο το προσφυγικο.
Λιγες μερες πριν τον γαμο μου, καποιος υπαλληλος μεταφορικης εταιρειας μου εφερε στο σπιτι ενα πανακριβο χειροποιητο χαλι, δωρο απο τον Δημο και την Ευχαρι (σε προχωρημενες ηλικιες πια). Δεν ειχε διευθυνση, τηλεφωνο, μονο τα ονοματα τους. Κι ενα σημειωμα που ελεγε: Στο αγαπημενο μας Δεσποινακι, Δημος και Ευχαρις. Ηταν ενα δωρο αναπαντεχο, δωρο αγαπης, μεγαλης αγαπης. Μπορει να το εκαναν για την ψυχη του παπου. Μπορει να το εκαναν γιατι με αγαπουσαν σα παιδι τους.
Μια εβδομαδα μετα το γαμο εφυγα για το Οχαϊο για μεταπτυχιακες σπουδες. Αν εμενα θα ειχα καιρο να τους βρω. Ο Δημος και η Ευχαρις εφυγαν κι αυτοι συντομα στο αιωνιο ταξιδι τους και δεν αφησαν πισω ουτε παιδι, ουτε σκυλι, ουτε γατι.
Ας πουμε οτι αφησαν εμενα, γιατι με αγαπουσαν πραγματικα, και παντα θα τους θυμαμαι εκει στο προσφυγικο με τα τεραστια χαμογελα, τα τραταρισματα στη σαλοτραπεζαρια που μυριζε περιεργα μια μουχλα, και το “αχλαδακι της μαμας”.
Σας φιλω γλυκα!
Ξημερωσε η τελευταια ημερα του 2015. Τι την κανει τοσο διαφορετικη, γεματη ενταση; Ο χωρος δεν αλλαζει, ο χρονος προχωρα με τον ιδιο ρυθμο. Κι ομως ολος ο συναισθηματικος μας κοσμος βρισκεται σε εγρηγορση. Ο καλος μας εαυτος στην πρωτοπορια. Φαντασου να υπηρχε μια ακτινοβολια ορατη σε μια μαγικη καμερα που να αποτυπωνε το συναισθημα, και φαντασου οσο πιο κοκκινο το χρωμα, τοσο πιο ενθουσιασμενη η ψυχη. Θα γεμιζαμε με κατακοκκινες φωτογραφιες αποψε.
Το 2016 θελω να ειναι απλο, μινιμαλ και απαλλαγμενο απο καθε τι περιττο. Θελω μια αποτοξινωση απο πραγματα και τοξικους ανθρωπους. Ουτε αρνητικοτητα, ουτε να μιλαμε για να λεμε, ουτε αδιακρισιες, ουτε κριτικη για ολους τους αλλους (μεχρι να φυγουμε εμεις), ουτε μπηχτες ουτε γκρινιες.
Το 2016 ο μπαμπας μου θα γινοταν εκατο χρονων. Δεν προλαβε να γινει 63 αλλα αν δεν τον ειχε προδωσει η καρδια του τον φανταζομαι να βλεπει ανελλιπως τις ειδησεις, να με καμαρωνει και να κοκορευεται στους αλλους γερασμενους φιλους του, να καθηλωνεται οταν παιζει ο Παναθηναικος και να μου λεει να αγαπω την μαμα. Γιατι στο τρελλο μου σεναριο σημερα θα ζουσε και η μαμα. Και θα εφιαχνε κεικ με ερμολ. Ομως ολοι εχουν φυγει ανεπιστρεπτι.
Το 2016 θελω να μη γινει καμια τρομοκρατικη ενεργεια και καθε περιπλανωμενος πανω στη γη να βρει μια γωνια να ζησει ηρεμα και να βρει γαληνη και ασφαλεια. Καλα θα μου πεις, τα χοντραινεις τα σεναρια οπως πας. Μου το συγχωρεις ομως γιατι ειναι η τελευταια μερα του χρονου.
Το 2016 θελω οι ανθρωποι να γινουν ευγενικοι με τους γυρω τους. Οι δημογραφικοι χαρτες της γης δεν ειναι εκεινοι που γνωρισαμε παιδια. Πρεπει ο κοσμος να βγει απο τα στεγανα του και να αναγνωρισει αλλα και να σεβαστει την πολυπληθυσμικοτητα του σημερα. Οι δημογραφικες αλλαγες δεν προκειται να σταματησουν εδω, θα συνεχισουν εντονα τα επομενα χρονια και φυσικα δεν μπορουμε να προβλεψουμε που θα καταληξουν. Θα ηθελα να κανω μια προβλεψη πως θα ειναι τα πραγματα μετα απο πενηντα χρονια. Πως θα εχουν αλλαξει. Δεν ειναι ομως δυνατον γιατι αυτες οι ραγδαιες εξελιξεις δεν περιγραφονται με υπαρχοντα στατιστικα μοντελα. Ακουμε τελευταια για τις ρατσιστικες ενεργειες στην καρδια των Ηνωμενων πολιτειων. Σε μια χωρα που δυομισυ αιωνες τωρα παλευει να βρει μια ταυτοτητα υπαρχουν ακομα ρατσιστικα προβληματα. Οχι τοσο στις δυο ακτες οσο στο εσωτερικο της. Εκει ομως που οι ισορροπιες εχουν βρεθει και η ευγενεια ειναι δεδομενη η ζωη γινεται απεριγραπτα ωραια. Πριν απο δυο μερες σε ενα καταστημα τροφιμων πηγα να πληρωσω και ο νεαρος αφροαμερικανος με χαιρετησε με ενα πλατυ χαμογελο. Μου ειπε χρονια πολλα και μου ευχηθηκε καλη χρονια. Και δεν ηταν γιατι του το επεβαλαν. Η ειλικρινια και ο αυθορμητισμος δεν κρυβονται. Και στην συνεχεια το παιδι με το νταουν συντρομ με ρωτησε ευγενικα αν ηθελα να με βοηθησει με τα ψωνια. Και φυσικα τον αφησα να με βοηθησει, οχι γιατι το λυπηθηκα, ισα ισα, ηθελα βοηθεια, κι εκεινος ανελαβε να κανει κατι και το εκανε σωστα. Πιο σωστα και πιο υπευθυνα απο πολλους ανθρωπους που δεν εχουν ειδικες αναγκες. Στις ευχες μου ειπε ευχαριστω. Μια λεξη που δυστυχως πολλοι θεωρουν αχρειαστη.
Το 2016 θελω να δωσει η πολιτεια σημασια στην παιδεια και στην ερευνα. Θελω ομως και η πολιτεια να λαμβανει υπ᾽οψιν της σοβαρα τα αποτελεσματα των ερευνων. Διαφορετικα θα καταληξουμε να ζουμε σε ενα στεγανο σκουπιδαριο και δε θα ξερουμε απο που να φυγουμε. Και δεν το λεω αυτο γιατι ασχολουμαι με την ερευνα. Εγω τα εχω φαει τα ψωμια μου οπως λενε σ᾽αυτο τον τομεα. Το θεμα ειναι τεραστιο και δεν αναλυεται σε μια αναρτηση στο παρα πεντε της νεας χρονιας.
Το 2016 θελω να γευτω καινουργια πραγματα .. ναι ναι το σεναριο περιλαμβανει και μασα .. Ειναι πλεον δεδομενο για μενα πως το φαγητο φερνει τους ανθρωπους πιο κοντα, κατι που η καθημερινοτητα παει να μας το χαλασει, αλλα δεν θα της περασει. Ενας ανθρωπος εξαιρετικος στο αμεσο οικογενειακο μου περιβαλλον τρελλαινεται να γιορταζει ακομα και το πιο απλο γεγονος με ενα μεζεδακι κι ενα ουζακι. Γιατι κανει το καθημερινο σημαντικο και μαζι με αυτο ολους γυρω του. Θελω το 2016 να ειναι νοστιμο.
Θελω το 2016 να ειναι φιν φον. Θελω να αγαπιομαστε Να μη φοβομαστε. Να ειμαστε καλα να το χαρουμε και να το απολαυσουμε.
Σας φιλω γλυκα!
P.S.
Μολις ακουω για την φωτια στο Ντουμπαϊ. Παγωσαμε παλι. Να λοιπον, θελω το 2016 ως δια μαγειας να εξαφανιστει το ISIS απο την γη. Ετσι πουφ! Δεν ξερω ακομα αν προκαλεσαν το κακο, αλλα να εξαφανιστουν!
Ειναι κατι σαν ψυχαναγκασμος αυτη η ανακεφαλαιωση του χρονου που περασε, τις τελευταιες μερες του Δεκεμβρη. Κι αν δεν συμβαινει σε καποιο χωρο που γραφουμε οπως το μπλογκ, η στα σοσιαλ μηντια, συμβαινει στο μυαλο μας. Τι εκανα το χρονο που μας περασε; Ειμαι ευχαριστημενη; Αν γυριζα το χρονο πισω τι θα εκανα διαφορετικα; Και ο χρονος βεβαια δεν γυριζει πισω, οποτε ολα αυτα παραμενουν σκεψεις. Σε αυτο το μπλογκ, που σπανια εγραψα φετος, ερχομαι σημερα μονο για συναισθηματικους λογους. Θελω να γραψω κατι για το 2015 ετσι για να μην ειναι παραπονεμενο. Και γιατι αν και κατα βαθος ξερω πως ποτε δεν θα ξαναγινει οπως παλια, ειναι ο διαδυκτιακος μου χωρος και δεν μπορω με τιποτα να του βαλω λουκετο. Εξ αλλου καθε μερα (απο τις στατιστικες) ερχονται καμια εικοσαρια ατομα και (ποιος ξερει) τι διαβαζουν. Ετσι μενω και βλεπουμε. Μπαινω στον εννατο χρονο.
Η αληθεια ειναι πως κουραζομαι περισσοτερο τωρα. Δυστυχως φετος εχασα και το τελευταιο ατομο που ειχα στο γκρουπ μου στην δουλεια. Γινονται πολλες περικοπες στον τομεα της επιστημονικης ερευνας στην ΝΑΣΑ. Ευτυχως αυτα τα ατομα απασχολουνται σε αλλους τομεις (operations) και ετσι δεν στεναχωριεμαι πολυ. Ομως πλεον, σηκωνω ολο το βαρος και τις υποχρεωσεις του προτζεκτ. Και παλι δεν παραπονιεμαι. Η αναγνωριση μου δινει κουραγιο. Οσο μπορω να σκεφτομαι και να αποδιδω, οσο μπορω να ανταποκρινομαι στις απαιτησεις της δουλειας, χαμογελω και προχωραω. Κι επειδη φετος το ενδιαφερον (επιστημονικο και επενδυτικο) εχει περασει περισοτερο σε ενδοπλανητικα προτζεκτς, ασχολομαι περισσοτερο με αυτα. Νομιζω πως εκεινο που με στεναχωρει περισσοτερο ειναι η αναγκαστικες περικοπες απο την ερευνα και την παιδεια προς οφελος της παγκοσμιας ασφαλειας. Ολα αυτα που μας εφεραν μεχρι εδω.
Το 2015 συνεχιζω να κερδιζω το στοιχημα με τον εαυτο μου. Περπατω ανελλιπως καθε μερα για μια ωρα. Η ασκηση μου εχει κανει απιστευτο καλο. Το συνιστω σε ολους.
Το 2015 ηταν ωραια ταξιδια. Συναντησα παλιους φιλους και γνωστους. Γνωρισα καινουργιους ανθρωπους. Εκανα καινουργιους φιλους. Ειναι λαθος, μεγαλο λαθος αυτο που λενε πως σε μεγαλη ηλικια δεν μπορεις να κανεις καινουργιες φιλιες. Δεν εχουν φυσικα την διαρκεια και την διαχρονικοτητα μιας παιδικης φιλιας, αλλα σε ξανανιωνουν. Η δυναμικη των ανθρωπινων σχεσεων καθοριζει την ζωη μας. Θετικα η αρνητικα.
Ετσι που περνα μπροστα μου το 2015 σε εικονες, γυριζω σε μια στιγμη στο Μπαρι οπου εζησα μερικα συγκλονιστικα λεπτα που θα μεινουν μαζι μου για παντα. Ναι σε μια ξενη χωρα, εξω απο την εκκλησια του Αγιου Νικολα. Δεν τις μοιραστηκα, δεν τις μοιραζομαι γιατι μερικες στιγμες ειναι μονο για μας. Ολοι μας εχουμε φυλαχτα.
Το 2015 για την Ελλαδα της καρδιας μου, δεν ηταν ουτε αισιο ουτε βελτιωσε την οικονομικη κριση. Η μαμα μου συνιθιζε να λεει, καθε περσυ και καλυτερα. Αυτη ειναι μια εκφραση που προκυπτει ομως κυριως απο το γεγονος οτι οσο μεγαλωνουμε, εχουμε λιγωτερες αντοχες να αντιμετωπισουμε τις καινουργιες προκλησεις. Το θεμα ειναι τεραστιο και οι προοπτικες οχι ιδιαιτερα ροδινες. Εκ φυσεως δεν μπορω να παψω να αισιοδοξω, και ισως για πρωτη φορα δεχομαι την συνηθισμενη παρατηρηση που ακουμε εμεις οι εξω. Εισαι μακρυα δεν ζεις εδω. Και ξερεις ποναει.
Σε διαθνες επιπεδο, η τεραστια μετακινηση πληθυσμων με ολεθριες πολλες φορες συνεπειες σημαδεψε το 2015. Οι τρομοκρατικες επιθεσεις, οι αγεφυρωτες ιδεολογικες και κοινωνικες διαφορες, δεν ειναι κατι που θα ξεπεραστει ευκολα και οποιαδηποτε ελπιδα για συνθηκολογησεις ειναι μαλλον αδυνατη. Θα μου πεις, αυτα λιγο πολυ τα βλεπουμε να επαναλαμβανονται για πολλους αιωνες. Σαν σε επαναληψη, ακμη, παρακμη, συγκρουσεις. Με την διαφορα πως η εξελιξη της τεχνολογιας αλλαζει τον τροπο αντιμετωπισης τους.
Ευχομαι σε ολους καλη υγεια, καλη δυναμη κι ενα ευτυχισμενο 2016.
Σας φιλω γλυκα!
Ολα αυτα που χωρεσα στον τιτλο ειναi πραγματικα ονοματα, ανθρωπων που γνωρισα.
Η πρωτη μoυ επαφη με πολυπολιτισμικη κοινοτητα ηταν πριν κοντα σαραντα χρονια (θα τρελλαθω με το νουμερο) οταν εφτασα στο campus του Ohio State. Η ταξη ηταν γεματη νεαρα προσωπα που ολα μιλουσαν με βαρειες προφορες τα αγγλικα. Φινλανδοι, αραβες, τουρκοι, νεπαλεζοι, ινδοι, αιγυπτιοι, κευλανεζοι, ελληνες, ισραηλιτες, νεοζηλανδοι.
Η γειτονια το ιδιο. Διπλα μου Ιρανοι και παραδιπλα Καμερουνεζοι , Μεξικανοι και Αιθιοπες. Αρχιζε τοτε μια εποχη που δεν ειχα ιδεα που θα εβγαζε. Μια εποχη που εμαθα να συνυπαρχω με ολους τους ανθρωπους και με ολους τους πολιτισμους.
Στην ταξη δεκα με δεκαπεντε φοιτητες ειχαμε ολοι το ιδιο προβλημα. Να γραψουμε γρηγορα και με σωστα αγγλικα στο διαγωνισμα. Ο χρονος μετρουσε το ιδιο σε μας τους ξενους και στους αμερικανους. Γνωριστηκαμε, συζητησαμε για τα μαθηματα, λυσαμε μαζι προβληματα, μεσα σε ενα χωρο που σιωπηλα απαιτουσε τον αλληλοσεβασμο μεταξυ μας.
Πηγαμε και πιο περα. Αλληλοκαλεστηκαμε σε γευματα σε μικρα φοιτητικα σπιτια με μικρες κουζινες που μοσχοβολουσαν, μπαχαρι, καρυ, δυνατο τσαι.
Στην πισω αυλη του σπιτιου καλοκαιρι βραδυ μετα την δυση του ηλιου μοιραστηκα με την Σοχεϊλα και τις φιλες της, πανω σε κουβερτα φαγητο του Ραμαζανιου.
Καθησα στο μαξιλαρι του Τζεγια, και μοιραστηκα ρυζι με καρυ πλασμενο σε μπουκιες με τα δαχτυλα.
Εφιαξα τυροπιτα και την προσφερα στον τουρκο συμμαθητη και η γυναικα του με την σειρα της μου εφερε μπουρεκια που μοσχοβολουσαν μοσχοκαρυδο.
Η Κριστιανε που δεν ειχε φουρνο εψησε βαρειες φρατζολες απο μαυρο γερμανικο ψωμι στον φουρνο μου.
Καλεσα μουσουλμανους φιλους τα Χριστουγεννα, τους αρεσε το δεντρο μου, φαγαμε ψητο στο φουρνο με πατατες και ηπιαμε κρασι.
Τα πικ νικ την ανοιξη ηταν τα καλυτερα μου. Δοκιμαζες πραγματα που δεν βαζει ο νους σου. Ολα φιαγμενα με αγαπη σε μια προσωρινη κοινοτητα που την εφιαξαν οι περιστασεις της ζωης του καθενος μας.
Η Μαγκυ εφερνε σαλατα με ωμο σπανακι, ο Τζων εφερνε μια Παυλοβα, και οι αλλοι, πιττες γεματες αρωματα, κεμπαπ σε θεϊκες σαλτσες, εξωτικα ρυζια που μοσχοβολουσαν απο μακρυα. Η Λυντια που ειχε μαγαλωσει σε κιμπουτζ εφερνε matzah balls.
Ο Τσου, στη μικρη του κουζινα, εφιαξε αυγα πικλες με μπεζ καφετια χρωματα, νταμπλινγκς σπιτικα και τα προσφερε με αγαπη στους καλεσμενους του.
Ο ντοκτορ Μιουλερ εφιαξε ουγγρικο γκουλας και φωναξε ολη την ταξη.
Η Δαφνη μου επαιζε με τον Αλη, τον Αουανα και τον Ετινουα και με την σγουρομαλλα Αβριλ. Και σε ολα αρεσε το σαντουιτς με φυστικοβουτυρο και τζελλυ.
Σ᾽αυτη τη μικρη πολυπολιτσμικη κοινωνια, υπηρχε διψα για μαθηση, διαθεση για μοιρασμα, σεβασμος. Τα τραπεζια μας εφεραν πιο κοντα, ειδαμε την θρησκεια του αλλου σαν πολιτιστικο δεδομενο και αναφαιρετο δικαιωμα του, γευτηκαμε τον κοσμο, σηκωσαμε τα ποτηρια με κρασι, με τσαι, με οτι ειχε στο τραπεζι η καθε οικοδεσποινα απο καποιο μακρυνο σημειο του πλανητη.
Και νιωθω τοσο μα τοσο τυχερη!
Σας φιλω γλυκα.
Μετα απο περιπου εννεα χρονια blogging, εχω κερδισει κατι πολυ σημαντικο. Μερικους φιλους που μας εφερε κοντα η εκφραση και καποια κοινα ενδιαφεροντα. Σε οσους δεν ασχολουνται με τα social media αυτο μπορει να φαινεται απο παραξενο εως αδυνατο. Και ομως η μακροχρονια επαφη μεσω γραπτου λογου δινει αναμφιβολα την ευκαιρια να γνωρισεις ανθρωπους με μονο κριτηριο την εκφραση. Δυο φιλοι που ευτυχησα να γνωρισω ειναι ο Κικη και ο Νικος.
Πριν περιπου ενα μηνα στην Αθηνα, ο Νικος εκανε την εκπληξη σε μενα και την Κικη. Μας ετοιμασε ενα εκπληκτικο γευμα στον κηπο του κατω απο μια μουρια. Συνοδεψε καθε πιατο με εκπληκτικα κρασια, μας εφιαξε ῾δικο μας῾ μενου, και μας πηρε μαζι του σε ενα υπεροχο γαστρονομικο ταξιδι.
Το γευμα ολοκληρωθηκε με φρεσκα συκα απο τον κηπο του Νικου. Ολα αυτα ηταν υπεροχα. Ακομα πιο υπεροχη ομως ηταν η παρεα. Που ξεφυγε απο τις ιστοσελιδες και βρεθηκε γυρω απο το τραπεζι.
Με πολλη αγαπη!
Ο Νικος ειναι ο τελειος οικοδεσποτης.
Η Κικη ειναι η χαρα της ζωης.
Θα ξανανταμωσουμε!
Σας φιλω γλυκα!
Τι κοινο εχουν τα τριανταφυλλα, οι μαργαριτες, οι πασχαλιες, τα γιασεμια, οι παπαρουνες, τα γαρυφαλα, οι ανεμωνες , οι γαζιες και οι αμυγδαλιες; Ολα εχουν τραγουδηθει! Ομορφα μελωδικα τραγουδια μιλανε για κοκκινα γαρυφαλα, γιουλια, βιολες, και τριανταφυλλα μικρα.
Κανεις ομως, μα κανεις δεν εγραψε δυο στιχους για την μανολια. Ποτε δεν ακουστηκε μια μελωδια γι᾽αυτο το υπεροχο δεντρο. Να λεει για το πιο ομορφο ροζ του Απριλη, που απ᾽εξω ειναι απαλο σαν κουφετο και μεσα βαθυ σαν αγαπη. Να λεει για το βελουδινο μπουμπουκι που δυο χουφτες δυσκολα το κλεινουν μεσα τους. Να λεει για την καρδια του που ειναι σαν βεγγαλικο. Να λεει ποσο ταιριαζει στο μπλε φοντο.
Για τις τρεις μου μανολιες, τις τρεις χαριτες της ανοιξης, μολις εκλεισε για αλλη μια χρονια ο κυκλος της ανθοφοριας. Και ημουν παλι διπλα τους, απο την ωρα που ειδα το πρωτο κομπακι στα κλαδια, ως την ημερα που τα πεταλα σκορπισαν κατω.
Τωρα οταν πλησιαζω τις μανολιες βλεπω μικρα καταπρασινα φυλλαρακια να μεγαλωνουν σε πραγματικο χρονο μπροστα στα ματια μου.
Σας φιλω γλυκα.
The cottage (Nebiolo/Barbera)
Στην κορυφη ενος μικρου λοφου στους αμπελωνες Barboursville, ενα μικρο cottage εχει διαμορφωθει σε ξενωνα. Χτισμενο τον δεκατο ογδοο αιωνα για τους υπηρετες του τοτε υποστατικου, ειναι απο τα πιο παλια κτισματα της περιοχης. Ζεστα διακοσμημενο με τζακι για τις κρυες μερες, και με προμηθειες ,που ακομα κι αν αποκλειστεις εκει.. περνας μια χαρα. Το ψυγειο ειναι γεματο φαγητα, χυμους, τυρι και φρουτα. Καφες, τσαι και κρασι απο την παραγωγη τους.
The country
Για να πας στο οινοποιειο και τα tasting rooms η αποσταση ειναι δεκα λεπτα περπατημα. Τωρα την ανοιξη ειναι πολυ ομορφη η διαδρομη. Ο αερας μοσχοβολαει και τα δεντρα ειναι καταφορτα με λουλουδια. Σε μικρη αποσταση βρισκεται και το καμμενο μεγαρο του παλαι ποτε δημαρχου Barbour που πηρε φωτια στο τελος του δεκατου εννατου αιωνα και απο τοτε εχει μεινει ετσι.
Αυριο θα παμε και στο οινοποιειο και στα αμπελια.
Σας φιλω γλυκα,
Wine making goes global. O ιταλος οινολογος και επιχειρηματιας Gianni Zonin περα απο τα estates που εχει στην Ιταλια, (Feudo Principi di Butera, Castello d’ Albola, Castello del Poggio, TenturaCa’ Bolani, Masseria Altemura, Tentura di Bosco, Rocca di Montemassi, Abbazia Monte Oliveto) , διαλεξε ενα πανεμορφο κτημα στην νοτιοδυτικη Βιρτζινια (Virginia Piedmont) και επεκτεινε τις επιχειρησεις του. Η Βιρτζινια μετα την Καλιφορνια εχει το καταλληλο μικροκλιμα για την καλλιεργεια αμπελων. Μεγαλη ηλιοφανεια και ευφορα χωματα. Η επιχειρηση Barboursville αμπελωνες διαθετει οινοποιειο, δοκιμαστηρια, εξαιρετικο Ιταλικο εστιατοριο, πανδοχειο και αιθουσες για εκθεσεις. Το οινοποιειο θεωρειτα ενα απο τα καλυτερα 100 στις ΗΠΑ. Μια φωτογραφικη βολτα στην περιοχη, και στα αμπελια. (Πασχα 2015)
Σας φιλω γλυκα
Δυο φορες στην επαγγελματική μου πορεία – ευτυχώς δηλαδή – μου έχουν ζητήσει να αναλάβω projects εντελώς παράλογα. Το πρωτο ήταν πολλα χρονια πριν, ισως εικοσι.
Το ζητούμενο ήταν προγραμματισμός της ανθρώπινης σκέψης- κρίσης, σε ενα λογισμικό που ua παρηγαγε λίστα
επιλογών γεωφυσικών και δυναμικών μοντέλων για την ανάλυση δορυφορικών μετρήσεων. Με λίγα λόγια artificial intelligence.
Οταν ο πελάτης εχει χρήματα και αποφασίζει οτι θελει να τα διαθέσει για καποιο σκοπό, εκεινος που αναλαμβανει το πρoτζεκτ οφείλει να κανει μια προκαταρκτική μελετη και να εκτιμήσει αν η ιδεα ειναι πραγματοποιοησιμη η οχι. Τοτε λοιπον η δικη μου άποψη και δυο ακόμα συνεργατών, ήταν πως το πρότζεκτ θα αποτύγχανε. Οι λοιποί στην ομάδα ειχαν αλλη γνωμη. Ο προγραμματισμός της σκέψης επάνω σε ειδικά θεματα προϋποθέτει χειριστές που κατέχουν το θέμα. Όμως το ζητούμενο ήταν να χειρίζονται το λογισμικό απλοί προγραμματιστές, χωρις ειδικές γνώσεις. Το παλέψαμε, αλλα σε έξι μηνες δεν βγήκε τιποτα. Επι πλέον τοτε η ανάγκη αποθήκευσης δεδομένων και μοντέλων κόστιζε αρκετα και οι μέθοδοι data compression δεν ήταν προηγμένοι. Το πρότζεκτ εγκαταλείφθηκε και για χρονια αστειευόμασταν και λυπομασταν για το τεράστιο έξοδο που θα μπορούσε να καλύψει αλλες ανάγκες.
Το δευτερο ειναι τωρα. Εδω βρίσκομαι μονη μου. Το ζητούμενο ειναι να παρω ενα παλιό τροχό που γυρίζει μια χαρα και να τον κανω καινούργιο. Εντάξει, τα λέω λιγο χοντρά, και με παραβολες, το παραδέχομαι. Δεν μπορω να πω λεπτομέρειες. Ο καινούργιος τροχός ειναι γυαλιστερος, εχει πολλες οδηγίες, ειναι καθαρός. Οταν όμως βάλεις μπροστα, δεν γυρίζει τόσο γρήγορα όσο ο παλιός. Και οποιος τον προτιμήσει, θα ταλαιπωρηθεί αφάνταστα. Η γνωμη μου ειναι πως αν θέλουν κατι εργονομικό και καθαρό, πρεπει να φτιάξουν τον τροχό απο την αρχη. Αυτο όμως θα τους κοστίσει ο κουκος αηδόνι, και λεφτά γι αυτο δεν υπάρχουν. Κι εμένα δεν μου αρέσουν τα μπαλώματα. Και σκεφτομαι εδω και μερες πως θα τους μάζεψω να τους το πω. Δεν ειναι εύκολο να επεμβαίνεις στις δομικές ισορροπίες ενός συστήματος χωρις να εχεις απώλειες. Δεν αλλάζεις υποδομές χωρις να γκρεμίσουν μερικοί τοίχοι. Νομοτελειακο!
Σας φιλω γλυκα.
Μια εβδομαδα αργοτερα, ηλπιζα οτι θα ειχα να γραψω κατι με καινουργια δεδομενα. Ομως τιποτα δεν εχει αλλαξει. Οι διαπραγματευσεις συνεχιζονται, ο κοσμος συνεχιζει να ειναι ψυχραιμος, τι μπορει να κανει αλλωστε; Δεν ξερω αν ισχυει το ιδιο για τους επιχειρηματιες, αλλα φοβαμαι να ρωτησω.
Προσωπικα εχω βρει ολα τα δικαιολογητικα που απαιτουνται για να δηλωσω ψυχραιμη και αισιοδοξη. Ετσι δουλευει το συστημα (μου). Θελω να δικαιολογω καθε αποφαση, καθε σταση ζωης, καθε κινηση.
Κι ενω εξω.. παμε καλα, παμε κακα .. δεν ξερουμε πως παμε , για το μεσα εχω ενα σφιξιμο.. εδω.. Εχω μια αισθηση, παρ᾽ολο που δε βρισκομαι κοντα στα γεγονοτα οτι μεσα παμε πισω. Ειναι αυτη η ανακληση διαφορων νομων, οι δηλωσεις για την παιδεια και την λειτουργια των ΑΕΙ που μου δινει την αισθηση του ενα βημα μπροστα και δεκα πισω. Εχοντας περασει απο ολες τις βαθμιδες του Ελληνικου εκπαιδευτικου συστηματος (δεκαοχτω ολοκληρα χρονια ηταν αυτα) και μαλιστα σε μια εποχη πολυ πιο ανωριμη και δυσκολη (τουλαχιστο πολιτικα), αλλα εχοντας γνωρισει και το Αμερικανικο εκπαιδευτικο συστημα (που σημαινει οτι μπαινω και στην διαδικασια της συγκρισης), παντα παρακολουθω με ενδιαφερον τις εξελιξεις. Ουτε στην εποχη μου ηταν τα πραγματα ιδανικα, ουτε εξελιχθηκαν ιδανικα. Η καταργηση ομως των προσφατων νομοθεσιων που αφορα την διοιηκηση των ΑΕΙ με εχει προβληματισει. Αν η επιστροφη των φοιτητοπατερων δεν ειναι καραμπινατο πισωγυρισμα, τοτε δεν ξερω τι ειναι.
Παμε τωρα στο αλλο θεμα περι παιδειας και ῾αριστων ῾. Η εκφραση ῾ η αριστεια μπορει να ειναι ρετσινια ῾ μονο σε μια ψυχολογικα αποδομημενη κοινωνια μοορει να ακουστει. Η αυτοπεποιθηση αν δεν αρχισει απο τα γενοφασκια, και περιμενουμε να αποκτηθει με ενα μπραβο κι εναν επαινο στο σχολειο, δεν κανουμε τιποτα. Η αυτοπεποιθηση (που συνειρμικα μπορει να αντεξει ολες τις αριστειες και τους επαινους του κοσμου) δεν ποτιζεται με δωρακια, υποσχεσεις, φοβερες, ουτε αγοραζεται με ιδιαιτερα μαθηματα. Η αυτοπεποιθηση αποκταται απο το να βλεπουμε στο αμεσο περιβαλλον μας, ανθρωπους να στεκονται στα δυο τους ποδια , να παλευουν και να μεγαλουργουν. Να μελετουν, να αγωνιζονται και να τα καταφερνουν. Απο γονεις που δεν θεωρουν οτι τα παιδια τους πρεπει να γινουν οτι δεν καταφεραν αυτοι, αλλα απο γονεις που ειναι οι ιδιοι παραδειγματα.
Τα χρονια της παιδικης μου ηλικιας, ποτε μα ποτε δε μου εκανε κανεις δωρο γιατι εφερα ενα δεκα στον ελεγχο. Ελαμπαν τα ματια τους, μου εδιναν ενα φιλι και αυτο ηταν ολο. Εχω γεμισει ενα συρταρι με βραβεια αριστειας και επαινους, για να μη σου πω εκεινα τα κοκκινα και μπλε κορδελακια που φορουσαμε στο πετο μας (prix d’ honeur et prix d’ exellence). Ποια ρετσινια; Λες να με κοροιδευαν τα αλλα παιδακια και να μη το θυμαμαι; Ολα λειτουργησαν ωστε να κανω το επομενο βημα θετικα. Αυτα τα βραβεια δεν εξαργυρωνονται. Και δεν αφορουν κανεναν αλλο παρα μονο τους παραληπτες. Καπου θα πρεπει να παψουμε να γενικευουμε θεματα ειδικα. Θα με ρωτησεις τωρα .. και αν δεν ειχες γεμισει ενα συρταρι με επαινους και ελεγχους με δεκαρια και μπραβο, τι θα αλλαζε; Οχι πολλα, φανταζομαι θα προχωρουσα παντα οπως εκανα, αλλα σορυ κιολας, εμενα αυτα τα χαρτακια της αναγνωρισης ειναι τα φυλαχτα μου, τα ματια της δεσποινιδας Τερεζας, η αυστηροτητα της κυριας Παπανικολαου, το αγρυπνο ματι της soeur Sebastien, το βλεμμα εμπιστοσυνης του κυριου Λεωνιδακη. Ολων αυτων που δεν ημουν αιμα τους αλλα μου εδιναν τη γνωση τους καθε μερα. Το να απαρνηθω τα βραβεια θα ηταν σαν να απαρνουμαι τη χαρα και τους κοπους αυτων των ανθρωπων που με εκαναν οτι ειμαι σημερα. Ε οχι λοιπον, θα τα παρω, θα τα κορνιζωσω και θα τα εχω φυλαχτα για παντα.
Πηρα φορα ομως. Καπου ειχαμε μεινει με το ενα βημα μπροστα και δεκα πισω. Εβλεπα χθες την συγκεντρωση στην πλατεια Συνταγματος. Ολα καλα και αγια. Ομως τα τραγουδια του Μικη Θεοδωρακη και οι στιχοι του Γιαννη Ριτσου, με εφεραν σαραντα χρονια πριν. Μη το παιρνεις στραβα! Κι εγω τα τραγουδησα αυτα. Τα αγαπω, εγιναν τοτε και τραγουδηθηκαν τοτε. Ειναι παρακαταθηκη. Αναρωτιεμαι ομως τι εγινε ολα αυτα τα χρονια. Καμια καινουργια εκφραση ολων αυτων των κοινωνικων ανησυχιων που δημιουργησε η κριση. Φανταζομαι πως για να εμπνευστει καποιος και να εκφραστει με μουσικη η καποιο λογοτεχνικο τροπο, θα πρεπει να εχει καποιο ιδανικο κατα νου, καποια ιδεα. Να ζητας καποια ελευθερια, να εναντιωνεσαι σε καποια ανισοτητα, καποια αδικια .. κατι. Σημερα παλευουμε να ξεφυγουμε απο μια κατασταση που δημιουργηθηκε απο κακο προγραμματισμο και κακη διαχειρηση. Δεν αποδιδω ευθυνες (το βλεπεις), γιατι πιστευω οτι ευθυνες υπαρχουν σε ολα τα επιπεδα. Πως να τραγουδησεις ομως την οικονομικη καταντια, πως να εμπνευσθεις απο την κοινωνικη καταπτωση, πως να εκφρασεις την ελπιδα για το καλυτερο οταν δεν εισαι καθαρα το θυμα αλλα ξερεις κατα βαθος οτι εχεις συμβαλλει σε ολα αυτα. Δεν εχουμε νεους τροπους λαικης εκφρασης. Η λαικη εκφραση ακμαζει σε χαλεπους καιρους. Το προβλημα ομως ειναι οτι ειμαστε κατα καποιο τροπο υπαιτειοι των χαλεπων καιρων. Και καταληγουμε παντα να πισωγυριζουμε.
Σας φιλω γλυκα
Δύσκολη μερα σημερα. Ο καθένας την βλέπει και την βιώνει διαφορετικα. Μετα απο δυο εβδομάδες που διαβάσαμε – και τι δεν διαβάσαμε – παρατηρώ πως ο κοσμος εχει την αγωνία για το άγνωστο. Και αντιδρά οπως ακριβώς θα αντιδρούσε σε μια περίπτωση αναμονής ιατρικών εξετάσεων. Ισως λιγο πιο ήρεμα γιατι παντα τα θεματα υγείας βαραίνουν περισσότερο απο οποιαδήποτε πολιτική εξελιξη.
Θεωρώ πως δεν ειναι ημέρα για παραλληλισμούς με μακρινές η πρόσφατες ιστορικές στιγμές. Η ιστορια μπορει να λέμε οτι επαναλαμβάνεται, αλλα οι ιστορικές στιγμές έχουν η καθεμία τους δικούς της πρωταγωνιστες και τη δικη της έκβαση. Η θεατρική παράσταση αφήνει αλλες εντυπώσεις οταν ο θίασος αλλάζει.
Θεωρώ πως δεν ειναι ωρα για πολεμικές και πατριωτικές ιαχες. Εδω δεν κανει η Δεσπω πόλεμο με νύφες και μ´ αγγονια, ούτε παίρνουμε τα όπλα και τα βουνά.
Θεωρώ οτι εχουμε μπει σε ενα μονόδρομο αλλα δεν ξέρει κανεις πως θα εξελιχθεί η πορεία μας. Ούτε οι ίδιοι οι διαπραγματευτές. Το άγνωστο μας τρομάζει και τους τρομάζει.
Θεωρώ πως δεν ειναι ωρα για εθνικές εξάρσεις, ούτε για απαγγελία όλων των πατριωτικών ποιημάτων που γράφτηκαν σε αλλες εποχές με αλλες ανησυχιες. Σημερα τα προβληματα ειναι κοινωνικά και οικονομικά. Τα όπλα ειναι τα επιχειρήματα και ο διάλογος.
Θεωρω οτι ανηκουμε στην Ευρωπη.
Ευχη μου ολα να πανε καλα.
Σας φιλω γλυκα.
Προσωπικα οι γραβατες μου αρεσουν παρα πολυ! Δεν μου αρεσαν παντα η μαλλον για να ακριβολογησω υπηρξε εποχη που δεν με ενδιεφεραν καθολου. Στην εποχη των φοιτητικων μου χρονων στο Πολυτεχνειο τα αγορια φορουσαν ζιβαγκο και turtlenecks. Σημειωτεον οτι αυτα φετος τον χειμωνa εχουν επανελθει δυναμικα στην μοδα, τοσο για τους ανδρες οσο και για τις γυναικες. Τα καλοκαιρια τα αγορια φορουσαν καρω πουκαμισακια γιατι δεν υπηρχε ακομα η τρελλα με τα Tshirts.
Η αληθεια ειναι πως σε αυτες τις ηλικιες δεν σκεφτομασταν καθολου τι θα φορεσουμε το πρωι. Κοτλε καμπανα παντελονι, αμπεχωνο και σουετ μποτακι με κρεπ σολα. Οι περισσοτεροι καθηγητες δεν φορουσαν γραβατα. Μονο στο αμφιθεατρο των Μηχανολογων, ο καθηγητης Σακελλαριδης της ανοργανης χημειας φορουσε.
Γενικα υπηρχε μια ταση πολλων καθηγητων τοτε να πλησιαζουν στους κωδικους ενδυματολογιας τα παιδια, οσο τους επετρεπε η ηλικια τους φυσικα. Πολλοι απο αυτους (χωρις γραβατα) ηταν αξιολογωτατοι και θεωρω τον εαυτο μου τυχερο που μαθητευσα κοντα τους.
Αν θυμηθω τους ανδρες στο σπιτι, ο παπους μου παντα φορουσε γραβατα. Καθε μερα κουστουμι και γραβατα ως την τελευταια μερα που εφυγε για την δουλεια του και τον προδωσε η καρδια του. Ο μπαμπας μεχρι τα πενηντα του φορουσε γραβατα. Μετα υιοθετησε και τα ζιβαγκο (λογω μοδας και ανεσης και οχι πολιτικης σημειολογιας). Ομως παντα γυριζε στην γραβατα, σε επισημες επαγγελματικες και κοινωκες περιστασεις.
Στην Ευρωπη γενικα οι ενδυματολογικοι κωδικες ειναι πιο χαλαροι. Εδω στις Ηνωμενες Πολιτειες, στις ιδιωτικες επιχειρησεις, αλλα και σε κυβερνητικους οργανισμους οι ανδρες που ασχολουνται με διοικητικου τυπου εργασιες φορουν κοστουμι και γραβατα. Αλλοι που ασχολουνται με ερευνα η με επιστημονικες πρακτικες δεν φορουν ως επι το πλειστον. Στα ιδιωτικα ιατρεια δεν φοριεται η γραβατα. Τις Παρασκευες, οι συνηθως γραβατωμενοι επιτρεπεται να ντυθουν πιο απλα, επιτρεπεται ακομα και το τζην . Το τζην στον χωρο εργασιας ειναι κατι που συμβαινει τα τελευταια χρονια. Εχω κατι συναδελφους μεγαλης ηλικιας που τζην φορουν μονο τα Σαββατοκυριακα. Γραβατα θα δεις στον υπαλληλο της τραπεζας και του ταχυδρομειο και γενικα σε ανθρωπους που ερχονται σε επαφη με πελατες. Ολα αυτα προφανως σημαινουν πως οποιος φορα γραβατα δεν ειναι απαραιτητα ο πλεον μορφωμενος, ο ικανος, ο πιο εμπειρος. Και ετσι ειναι.
Η γραβατα και η σημειολογια της αλλαζει οσο περνουν οι δεκαετιες και η χρηση της γινεται ολο και πιο χαλαρη.
Το “φορω γραβατα” σημαινε καποτε, ντυνομαι καλα. Και ντυνομαι καλα σημαινε τιμω καποιον η καποιους η και τον ιδιο μου τον εαυτο και κανω την ημερα ξεχωριστη, ουσιαστικα και τυπικα. Ακομα βλεπουμε (αλλα οχι πλεον τοσο οσο τριαντα χρονια πριν) απουσια γραβατας σε γαμους, βαφτισια, και κηδειες. Η χαρα και η λυπη ειναι ιδιες αλλα αν ρωτησετε τους μεγαλους ανθρωπους θα σας πουν πως η γραβατα εκφραζει σεβασμο και τιμη.
Παντως αν το σκεφτει κανεις, οπως η γραβατα ειναι συμβολο, ετσι και το σακκακι ειναι συμβολο. Δηλαδη ακομα και στα παλια χρονια, δε φορουσε κανεις γραβατα χωρις σακκακι. Το σακκακι ομως παραμενει “επισημο” ας πουμε ενδυμα, ακομα και χωρις τη γραβατα. Τι εγινε και το ενα εχασε τον συμβολισμο του ενω το αλλο οχι; Ισως να φταιει ο κομπος.
Βλέπουμε πολλες φορες γαμπρους με σακκακι, αλλα χωρις γραβατα. Ακολουθουν και αυτοι μια μοδα, ενα ενδυματολογικο ρευμα της εποχης, και δεν πιστευω πως βλεπουν την υποθεση “γραβατα” σημειολογικα.
Στην προσφατη εικονα της ορκομωσιας των μελων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΕΛ βλεπουμε την “γραβατα” να παιζει καθαρα ρολο ιδεολογικο και να γινεται παλι αντικειμενο σημειολογιας.
Προσωπικα οι γραβατες μου αρεσουν πολυ. Τις θεωρω το κατ’εξοχην ανδρικο αξεσουαρ. Πρεπει να ταιριαζει με το πουκαμισο, με το σακκακι, με το παλτο και με την περισταση. Εμεις οι γυναικες εχουμε τα φουλαρια, τις τσαντες, οι ανδρες την γραβατα. Ψωνιζω γραβατες για τους γνωστους μου ανδρες που τις αγαπουν και παντα εχω στο νου μου την προσωπικοτητα τους, τα αγαπημενα τους χρωματα. Και δεν σημαινει επ’ουδενι πως φορωντας τις γινονται περισσοτερο σημαντικοι. Ειναι ηδη σημαντικοι. Απλα γινονται πιο .. φιν φον!
Σας φιλω γλυκα.
Στο μπλογκ δεν σας ευχηθηκαμε Καλη Χρονια οπως κανουμε παντα, αλλα ειμασταν εντελως under the weather, και παρεα με αντιβιοτικα και ποικιλα ματζουνια πολεμωντας μια τρελλη ιωση. Ολα αυτα ομως ειναι (σχεδον) παρελθον και οι ευχες μας για καλη χρονια ερχονται καθυστερημενες αλλα απο καρδιας.
Εν τω μεταξυ το 2015 σε διεθνες αλλα και εθνικο επιπεδο δεν αρχισε και πολυ καλα. Η Ελλαδα προετοιμαζεται για εκλογες με αβεβαιο κοστος αλλα αυτο θα το αφησουμε για μερικες εβδομαδες ακομα.
Στο Παρισι η δολοφονια των σκιτσογραφων της σατιρικης εφημεριδας Charlie Hebdo κυριως, αλλα και οτι επακολουθησε στην πολη του φωτος, ενωσε τους Ευρωπαιους σε μια κινηση αλληλεγγυης και διαμαρτυριας και υπερασπισης του δυτικου πολιτισμου και της ελευθεριας της εκφρασης.
Ειναι πολυ ενδιαφερον να παρακολουθεις τις αντιδρασεις του κοσμου στα μεσα κοινωνικης δικτυωσης. Ανθρωποι με ευαισθησια αυθορμητα γινονται ολοι Charlie καταδικαζοντας την αγριοτητα των Τζιχαντιστων, αλλοι παλι που συνηθως κοπτονται για καθε κοινωνικο η πολιτικο θεμα, δεν ασχολουνται καθολου, πραγμα που εμενα προσωπικα με κανει να αναρωτιεμαι τι σκεφτονται, γιατι δεν μπορει καποια γνωμη εχουν.
Ενα γεγονος οπως το μακελειο στο Παρισι γεννα αυτοματα αντιδρασεις, ιδεολογικες αντιπαραθεσεις, γενικευμενους αφορισμους, παραπομπες σε αλλες εποχες και αλλα γεγονοτα, διαφωνιες και αμυνες.
Οπως και να εχει, το Παρισι, η Γαλλια, η Ευρωπη και ο κοσμος γενικα καταδικαζουν την σφαγη των δημοσιογραφων. Περισσοτερο ευαισθητοποιημενοι οι ανθρωποι της πεννας και της εκφρασης, οι δημοσιογραφοι, οι συγγραφεις γινονται παντου μια γροθια. Αλλοι λενε φοβομαστε, αλλοι λενε δεν φοβομαστε! Τι συμβαινει αληθεια;
Πιστευω οτι οι ανθρωποι των γραμματων και της ελευθερης εκφρασης ειναι λογικο να φοβουνται. Και μπορει να μην ενδωσουν στον εκφοβισμο των τζιχαντιστων, στο κατω κατω δειχνει δυναμη να λες δεν φοβαμαι, ομως αλλοιως θα το αντιμετωπισει ο σκιτσογραφος στην Ελλαδα και αλλοιως ο σκιτσογραφος στο Παρισι, στο Λονδινο και στην Νεα Υορκη οπου η αναγνωσιμοτητα των εντυπων η των ηλεκτρονικων πορταλς τα τοποθετει στο στοχαστρο.
Δεν ειναι λοιπον δειλια να βλεπεις αυτους τους ανθρωπους να ανησυχουν, να βγαζουν το καπελο του Charlie και να ξανασκεφτονται τι θα δημοσιευσουν. Και αυτο γιατι δεν εχουν να κανουν με ανθρωπους της δικης τους λογικης, αλλα ενος καθ᾽ημας ᾽παραλογισμου που ομως για τους φανατικους μουσουλμανους ειναι απλα θεμελιωδες πιστευω. Ολα αυτα δεν δικαιολογουν βεβαια το να παρεις ενα καλασνικωφ και να θερισεις τοσους ανθρωπους. Εδω εχουμε πολεμο ιδεων, πολεμο αντιληψεων που δεν εχουν κανενα κοινο πεδιο. Και βεβαια οταν βλεπεις κατι σαν τον ῾ανωνυμο῾ τιμωρο να απειλει με ηλεκτρονικο πολεμο τους Τζιχαντιστες της Al Qaeda τοτε συνειδητοποιεις οτι ολο αυτο εχει ξεφυγει απο τα ορια της αμυνας και περνα στην παραλογη αντεπιθεση.
Οπως καθε τεραστιο γεγονος σαν και αυτο του Παρισιου που συγκλονισε τον δυτικο κοσμο, αρχιζουν παντα να γεννιουνται κοινωικα και πολιτικα ερωτηματα μα παραλληλα και η εκμεταλλευση του γεγονοτος για καθε μορφη αντιποινων η πολιτικων αντιπαραθεσεων. Ειναι βεβαια γνωστος ο διεθνης σχολιασμος των λογων του Ελληνα Πρωθυπουργου Αντωνη Σαμαρα που στην προσπαθεια του να στοχοποιησει την μεταναστευτικη πολιτικη του αντιπαλου κομματος, εκανε αυτο που λεμε “put his foot in his mouth” , πατωντας ατσαλα στην προσφατη ευαισθησια του Γαλλικου λαου και κατεληξε να παρομοιαζεται ( οχι αδικα) με την Marie Le Pen.
Μια αλλη μεριδα σχολιαστων (παλι για πολιτικους λογους) αναφερεται στις επεμβασεις του δυτικου κοσμου στα αραβικα και μουσουλμανικα κρατη συμπεριλαμβανομενης της εμμεσης παροχης οπλων, της εκμεταλλευσης του ορυκτου πλουτου και της παρεμβολης του στα εσωτερικα των χωρων του. Αυτο βεβαια ειναι μεγαλο θεμα, αλλα δεν δικαιολογει τις επιχειρησεις αυτοκτονιας με θυματα αθωους πολιτες. Οι δολοφονιες των σκιτσογραφων της εφημεριδας Charlie Hebdo, τι ειχε ως σκοπο; Απλα και μονο την την τιμωρια των υβριστων του προφητη Μωαμεθ; Τι πολιτικο κοστος θα εχει; Θα ωθησει την Γαλλια εναντια στην απελευθερωση του Παλαιστινιακου κρατους; Θα αυξησει το ρευμα της Marie Le Pen; Θα επωφεληθει η ακρα δεξια στην Ευρωπη; Ολα ειναι πιθανα σεναρια, μενει να περιμενουμε και να δουμε.
Ενα αλλο ερωτημα που γεννιεται απο ολη αυτη την ιστορια, ειναι το κατα ποσον η σατιρα εχει ορια η μπορει ο καθενας να γραφει οτι θελει και να προσβαλλει οποιον θελει; Ενα απο τα πρωτα σκιτσα του Μωαμεθ πριν αρκετα χρονια σε Δανικη εφημεριδα ειχε προκαλεσει την οργη των φανατικων μουσουλμανων. Ειναι γνωστο πως οι σκανδιναυικες χωρες, παρ᾽ολο που θεωρουνται προοδευτικες και σοσιαλιστικες και με ολα τα ωραια δυτικα προτυπα, εχουν αναμφησβητητα προβληματα με την μαζικη μεταναστευση απο μουσουλμανικες χωρες. Αυτο το ειχα παρατηρησει ηδη απο το 2009 οπου σε μια επισκεψη στην Κοπενχαγη παρατηρησα πως ολοκληρες συνοικιες ηταν κατηλειμμενες απο αραβικης προελευσης πληθυσμο και ολες οι επιχειρησεις ειχαν ονοματα αραβικα. Και οι πιο ελευθερες κοινωνιες οταν αλλοιωνονται δημογραφικα, περνουν απο την διαδικασια της κοινωνικης ισοτητας σε αναθεωρηση της πολιτικης τους. Η προσφυγια ειναι τεραστιο θεμα και δεν ξερω πως μπορεις να κανεις σατιρα χωρις να προκαλεσεις την οργη των αλλοθρησκων προσφυγων στη χωρα σου. Οταν ομως το κανεις οπως και να το κανουμε προκαλεις. Μπορει να ισχυριστει κανεις οτι προκαλεις στον δικο σου χωρο και οχι στον δικο τους, ομως με την σημερινη παγκοσμιοποιηση δεν νομιζω οτι ισχυουν αυτα τα στεγανα. Ο σεβασμος των προσφυγων που αποφασισες να επιτρεψεις να εγκατασταθουν στη χωρα σου ειναι πια θεμα κοινωνικης δικαιοσυνης. Ομολογω οτι εκεινο το παλιο σκιτσο με ειχε ξαφνιασει ασχημα. Ιδεατα στην σατιρα απαντας με σατιρα. Δυστυχως ομως εδω οπως ειπαμε και πριν δεν υπαρχει κοινο εδαφος λογικης.
Η αντιμετωπιση μιας τετοιας τραγωδιας σε μια χωρα που δεν ειναι πολυπολιτοσμικη οπως η Γαλλια, σιγουρα θα εμπεριειχε περισσοτερο φανατισμο. Στην Γαλλια οπου οι χριστανοι, οι μουσουλμανοι, οι εβραιοι αλλα και αλλες εθνικες και θρησκευτικες μειονοτητες αποτελουν σημαντικο μερος του πληθυσμου, οι πιθανοτητες για μια αντιμετωπιση στα πλαισια του τριπτυχου Liberté, Égalité, Fraternité, ισως να ειναι περισσοτερο εφικτη. Οταν κατακατσει ο κουρνιαχτος και παρουν ανασα οι Γαλλοι.
Σας φιλω γλυκα!
Τελειωνει ο ογδοος χρονος που γραφω στο μπλογκ (πλοκ η μπλοκ οπως το λενε μερικοι που ομιλουν την γαλλικην). Η μαλλον να πω καλυτερα στα μπλογκς γιατι τα οκτω αυτα χρονια εφιαξα οκτω μπλογκς και εγραψα και σε ενα με συνεργασια . Το μπλογκ ειναι το διαδυκτιακο μου σπιτι. Ενα σπιτι φιλοξενο με την πορτα παντα ανοιχτη σε οποιον θελει να μπει. Αντιθετα, τα αλλα σοσιαλ μηντια ειναι σαν την πλατεια του χωριου. Περνας, βλεπεις γνωστους και αγνωστους, καποιος σου λεει κατι , κατι λες κι εσυ και γινεται κουβεντα.
Οκτω χρονια λοιπον ολα αυτα τα μπλογκς εχουν κατι για το οποιο μπορω να υπερηφανευομαι. Οι φωτογραφιες μου ειναι ολες δικες μου. Με μονο μερικες που μετριουνται στα δαχτυλα του ενος χεριου δανεισμενες απο το διαδυκτιο γιατι ταιριαζαν σε καποια αναρτηση. Δεν ειναι φωτογραφιες αξιωσεων. Ειναι οτι ειδε το ματι μου μια δεδομενη στιγμη, και οπως το κατεγραψε το μεσον που ειχα, κινητο η φωτογραφικη μηχανη. Μια Lumix που μας αφησε χρονους, μια Olympus, και τωρα μια Samsung φωτο-βιοι παραλληλοι για οκτω χρονια.
Καμια φορα σκεφτομαι, τι θα γινουν ολα αυτα οταν ερθει η ωρα να αποχωρησω απο τα εγκοσμια. Θα μεινουν να πλανωνται στο διαδυκτιο σαν διαδυκτιακη κληρονομια μου; Η θα εξαφανισουν μετα απο καποιο social media invasion καποια στιγμη; Θα μου πεις .. μακαβριες σκεψεις, μπααα εγω στον παραδεισο (γιατι εκει θα παω οτι κι αν μου καταλογιζεις) θα φιαξω καινουργιο μπλογκ. Αγγελοδεσποιναριον ντοτ κομ!
Κοιτωντας τα αρχεια με τις φωτογραφιες απο το 2014, δεν ηταν δυσκολο να μαζεψω δωδεκα απο τις πιο αγαπημενες μου. Δεν ηταν δυσκολο γιατι μια φωτογραφια που μου αρεσει δεν την ξεχνω. Η πρωτη λοιπον με το περιστερι ειναι απο το προσφατο ταξιδι μου στο Σαν Φρανσισκο. Περπατωντας στο Embarcadero μετα την βροχη που ειχε φιαξει λιμνολες παντου και με εναν ηλιο να προσπαθει να τα στεγνωσει δινοντας στο ρηχο νερο μια λαμψη, προσπερασα το περιστερι. Κοντοσταθηκα και σκεφτηκα, τι ωραια που πλατσουριζει! Σαν παιδακι στην παιδικη χαρα! Μετα κοιτωντας την ειδα τις λεπτομερειες και χαρηκα που .. εκανα πισω.
bistro Αngele, Napa, CA
Τον απολογισμο της χρονιας τον βασιζουμε παντα στις δικες μας εμπειρειες. Παρατηρω πολλους που λενε, .. αντε να φυγει αυτις οι χρονος και να μη ξαναγυρισει. Εγω παλι δεν βιαζομαι. Με τον χρονο τα εχω καλα! Με σεβεται και με αγαπα. Η καμπυλη που σχεδιαζει στο ιστογραμμα της ζωης μου δεν εχει υερβολικες τασεις ακομα. Εκεινος ομως βιαζεται. Μπαστα λιγο αγαπη μου, αλλαζεις νουμερα πολυ γρηγορα, δυο χιλιαδες δεκατρια, δυο χιλιαδες δεκατεσσερα, ε πατα φρενο, που τα εκαψες και γκαζωσες σαν λαμποργκινι στην αουτομπαν και σε λιγο θα ψαχνομαστε γενικως. Οχι λοιπον, δεν βιαζομαι, ουτε να αλλαξει ο χρονος ουτε να εξορκισω τον παλιο.
San Francisco, CA , December 2014
Το 2014 μου εκανε καλο και θα του το χρωσταω. Με εμαθε (οχι με τον πιο ευκολο τροπο) να ασκουμαι μια ωρα καθε μερα και αυτο ηταν οτι καλυτερο θα μπορουσα να κανω για την υγεια μου και την ποιοτητα της ζωης μου. Να θυμομαστε κατι που ειναι πολυ σημαντικο. Μονο εμεις μπορουμε να βελτιωσουμε καταστασεις που πραγματικα μπορουν να βελτιωθουν. Κανενας δεν μπορει να το κανει για μας. Και θα συνεχισω να βελτιωνομαι το 2015. Υποσχεση στον εαυτο μου και σε αυτους που με αγαπουν. Σιλανς τωρα! μη με ματιασεις χρονιαρες μερες!
stuck in traffic one rainy day, October 2014, Rockville, MD
HKK, Asian Restaurant, London, August 18, 2014
Να και αλλη μια απο τις πιο αγαπημενες μου φωτογραφιες απο ενα αξεχαστο γευμα (ιεροτελεστια) στο εστιατοριο HKK στο Λονδινο. Του Λονδινου προηγηθηκε το Μαϊαμι και ακολουθησε η Αθηνα. Διακοπες χωρις Ελλαδα και ιδιαιτερα Αθηνα, δεν νοειται. Μερικοι απο τους πιο αγαπημενους φιλους καρδιας και ζωης βρισκονται στην Αθηνα. Μαζι τους περνω τις πιο ομορφες στιγμες του χρονου και νιωθω την αγαπη τους τοσο, που δεν διαπραγματευομαι το περασμα μου απι την Αθηνα καθε χρονο. Και που ελπιζω να διαρκει περισσοτερο και συντομα μαλιστα. Κι ενω ειμαι εξαιρετικα ευελικτη και προσαρμοζομαι ευκολα παντου, το γνωστο ῾οπου γης πατρις῾ δεν ισχυει για μενα. Στην ῾πρωτευουσα῾ αισθανομαι ασφαλεια, στην Αθηνα αισθανομαι ευτυχια. Δεν μπορω να το περιγραψω καλυτερα.
Annapolis, November 2014
Μα θα μου πεις, σιγα βρε Δεσπιιναριον, οολα μα ολα καλα ηταν το 2014; Οχι, ομως με ξερεις , θελω να εστιαζω στα καλα. Με απασχολει η υγεια αγαπημενων προσωπων αλλα ειμαι αισιοδοξη! Με στεναχωρεσε η συμπεριφορα καποιων αλλων ανθρωπων, και ποτε δεν εμαθα γιατι, οσο κι αν ρωτησα. Confrontation για να καταλαβω τι μεσολαβησε. Στο κενο. Και μετα εκλεισα την πορτα και εφυγα. Ομως τωρα που τελειωνει ο χρονος σκεφτομαι πως μερικα πραγματα καποια στιγμη θα γινοντουσαν. Και δεν αισθανομαι ασχημα γιατι η αλλη πορτα εκλεισε πριν απο την δικη μου. Σ᾽ε λα βι και ο κοσμος παντα θα πεταει πρωτα, τα πιο επουσιωδη γι᾽αυτον.
Washington Harbor, June 2, 2014
Και συνεχιζοντας με τις ανησυχιες, ναι ανησυχω πολυ για την Ελλαδα και για τον κοσμο. Για τον πλανητη που εχω φαει μια ζωη να καταλαβω γιατι συμπεριφερεται ετσι και τι μπορουμε να κανουμε για να συμβιβαστουμε μαζι του. Για τα εκατομμυρια προσφυγες που πλανωνται πανω του οπως τα μυρμηγκια στο ξερο χωμα μεχρι να τα πατησει καποιος. Για την παγκοσμια οικονομια, για την εξαρση της τρομοκρατιας, για το μελλον της χωρας μου (της Ελλαδας εννοω, να μη λεμε τα ιδια και τα ιδια συνεχως!), για την αλλοιωση στις κοινωνικες συμπεριφορες των συμπατριωτων μου. Μερικες φορες τρομαζω με αυτα που διαβαζω και ακουω. Να χυμηξει ο ενας στον αλλο και να τον κατασπαραξει. Καταγγελιες, επιθεσεις, αβιαστες κατηγοριες, οτι μας βολευει για να εκτονωθουμε. Η για να εκδικηθουμε. Οι ωραιοτεροι ανθρωποι που εχω γνωρισει ειναι εκεινοι που εχουν βαλει σκοπο να πετυχουν κατι, να φθασουν καπου, οχι ομως κατηγορωντας τους υπολοιπους η μειωνοντας τους. Εκεινοι που μπορουν να ενταχθουν σε ομαδες και να βαλουν ενα λιθαρακι για να πετυχει ενα εργο, να υλοποιηθει μια ιδεα, να πετυχει ενας σκοπος. Και ειναι προσηλωμενοι, ειναι ευπροσηγοροι και διαλεκτικοι. Αυτοι που βλεπουν το ποτηρι μισογεματο και το απογεμιζουν. Και το χερι τους δεν το εχουν για να σηκωνουν το δαχτυλο επιτακτικα η για να δειξουν τον αλλο, αλλα για να πιανουν το χερι του διπλανου. Αυτοι που δεν περιμενουν απο την πολιτεια να κανει θαυματα για εκεινους αλλα τα κανουν οι ιδιοι. Οι ωραιοτεροι ανθρωποι που εχω γνωρισει ειναι πολλοι. Οχι ομως αρκετοι.
London, hotel Haymarket, August 2014
Ο Δεκεμβρης για καποιο λογο ειναι μηνας συμφορων. Σκεψου το στατιστικα, αναλογοζομενος τα τελευταια χρονια. Τσουναμια, σεισμοι, χειμωνιαζει και ταλαιπωρειται ο κοσμος με τις κακοκαιριες, μπαινει ο διαολος μεσα του και κανει μια Αθηνα μπαχαλο και καρβουνο. Ριχνει λεωφορεια πανω στον κοσμο, κρατα ενα μαχαιρι στο λαιμο του αιχμαλωτου, σκοτωνει ενα χωριο ολοκληρο, κανει οτι μπορει για να κανει την ζωη του συνανθρωπου του δυσκολη. Για καλο σκοπο βεβαια αλλα στην πορεια σκορπαει την καταστροφη, τον πανικο και εχει προκαλεσει χαος. Σημερα εξαφανιστηκε ενα αεροπλανο και καηκε ενα καραβι. Και ναι ολα αυτα εγιναν λιγο πριν αλλαξει ο χρονος, αλλα και το 2013 και το 2012 και το 2010 και καθε χρονο κατι γινεται. Ειναι σαν ο μισος κοσμος να τα εχει βαλει με τον αλλο μισο. Κανεις δεν μας λεει οτι το 2015 θα ειναι καλυτερο. Ειμαστε ομως ανθρωποι και απο την φυση μας θελουμε να πιστευουμε οτι του χρονου θα ειναι ολα καλυτερα. Υπογραφω κι εγω απο κατω. Μη μου τα κανει μπαχαλο η βουλη αυριο! Θα μου τα κανει αλλα δεν βλαφτει να το ευχηθω!
The lighthouse at Key Biscayne, Florida
May 2014
Sonesta Coconut Grove Hotel, Coral Gables FL, May 2014
Anafiotika, Athens, September 2014
a boat in the beach Kampia, Northern Chios, September 2014
Για πρωτη φορα στο γυρισμα του χρονου, δεν εχω διαθεση να αναπολησω χρονια παλια και ξεγνοιαστα. Καπου το φυσιολογικο πισωγυρισμα της ωριμοτητας με κουρασε. Θελω καλο παρον και μελλον. Να βλεπω μακρυα, να κανω σχεδια. Να αγαπω και να με αγαπουν. Μου τελειωσαν και οι φωτογραφιες! Τερμα η παρλα. Adieu 2014!
Σας φιλω γλυκα.
Θα σας παρω μαζι μου μια βολτα με το cable car στο Σαν Φρανσισκο. Ξεκινα απο την Market street και αφου ανεβοκατεβει πεντε εξι λοφους καταληγει στην μαρινα κοντα στην Ghiradelli Square. Σου δινει μια αισθηση ελευθεριας και παρ᾽ολο που ειναι μια εντελως τουριστικη ατραξιον, θελω να την κανω καθε φορα που βρισκομαι εκει. Ο καιρος ειναι παντα γλυκος στο Σαν Φρανσισκο κι ετσι το μονο που χρειαζεσαι ειναι ενα κασκολ στο λαιμο και να προλαβεις να καθησεις στις εξωτερικες θεσεις για να εχεις ωραια θεα. Βελε κασκολ και ελα!
Ωρα να κατεβουμε, αυριο εχουμε τα Χριστουγεννα. Να προλαβεις να γεμισεις την γαλοπουλα! Χρονια Πολλα!
Σε φιλω γλυκα!
H γιορτη του Thanksgiving στην βορεια Αμερικη (Καναδα και Ηνωμενες πολιτειες) ειναι μια γιορτη που αγαπησα πολυ. Κατ’ αρχην γιορταζεται παντα την Πεμπτη τηες τελευταιας εβδομαδας του Νοεμβρη κι ετσι διαρκει ενα ωραιοτατο τετραημερο σε μια εποχη που μολις εχουν αρχισει τα κρυα και η προοπτικη του χειμωνα μας χαλαει την διαθεση. Ειναι μια γιορτη που καταφερε να ξεφυγει απο τα δυχτια της καταναλωσης και να μεινει καθαρα οικογενειακη. Ουτε καρτες στελνουμε, ουτε δωρα αγοραζουμε. Το μονο που εχει μια δοση υπερβολης στο Thanksgiving ειναι το φαγητο.
Πρωταγωνιστρια στο τραπεζι ειναι μια τεραστια γαλοπουλα που προετοιμαζεται για αρκετες ημερες πριν και ψηνεται για πολλες ωρες. Ιδανικα πρεπει να βγει απο τον φουρνο μια ωρα τουλαχιστο πριν το γευμα. Γυρω γυρω στο τραπεζι τα συνοδευτικα πιατα με λαχανικα και τα γλυκα της εποχης σε πρασινο και κανελλι χρωμα ταιριαζουν απολυτα με τον Νοεμβρη. Εκεινο που σκεφτομουν παντα ειναι οτι ενω το Thanksgiving θεωρειται το μεγαλυτερο οικογενειακο γαστρονομικο γεγονος, τα παραδοσιακα εδεσματα δεν βοηθανε πολυ στο να φιαξεις κατι πραγματικα ξεχωριστο και νοστιμο. Τα τελευταια χρονια διαφοροι σεφς κανουν προτασεις για νοστιμες παραλλαγες των παραδοσιακων πιατων. Ποσα πιατα ομως μπορεις να φιαξεις με πρασινα φασολακια, πουρε πατατας και κολοκυθα; Θελει προσπαθεια για να παρουσιασεις καθε χρονο κατι καινουργιο στο τραπεζι χωρις να ξεφυγεις απο τα ιδια και τα ιδια. Ειναι κατι σαν τα παιχνιδια που παιζουν στο food netwοrk, οπου οι διαγωνιζομενοι καλουνται να φιαξουν κατι ξεχωριστο με ωρισμενα παντα υλικα.
Η ημερα πριν το Thanksgiving ειναι εκεινη που εχει την μεγαλυτερη κινηση απο οποιαδηποτε αλλη ημερα, στα αεροδρομια και στα highways. Ενας αγωνας να φτασουν ολοι στην ωρα τους. Και το τηρουν αυτο οι Αμερικανοἰ. Ξεχυνονται στους δρομους, αρπαζουν το πρωτο αεροπλανο και πολυμελεις οικογενειες βρισκονται να συντρωγουν στο ιδιο τραπεζι, το ιδιο φαγητο. Σαν ιδεα ειναι υπεροχη, κι ας υπαρχουν τα παραλειπομενα ενδο-οικογενειακα ευτραπελα των μεγαλων οικογενειων. Τα παιδια που βαριουνται, η θεια που δεν ακουει, η ξυνη εξαδελφη η ο ξερολας θειος.
Φετος θα μαγειρεψω για τους δικους μου. Απο αυριο αρχιζει η σχετικη προετοιμασια της γαλοπουλας που ηδη βρισκεται στο ψυγειο. Για τα συνοδευτικα πιατα θα προσπαθησω να γινω οσο μπορω δημιουργικη.
Σε μας που ηρθαμε εδω μεγαλοι, η οικογενεια δεν μετραει πολλες γεννιες. Ετσι πολλες φορες περιλαμβανει φιλους αγαπημενους που δεν εχουν οικογενειες εδω. Στο κατω κατω, τι ειναι οικογενεια; Εκεινοι που σε αγαπουν και σε υπολογιζουν.
Σας φιλω γλυκα.
Χρονια τωρα παραμονες της επετειου της 17ης Νοεμβρη, διαβαζω στα μεσα κοινωνικης δικτυωσης διαφορες γνωμες και αποψεις για την επετειο του Πολυτεχνειου. Ο καθενας γραφει αναλογα με το πως αντιλαμβανεται τα γεγονοτα που προηγηθηκαν της 17ης Νοεμβρη, τα γεγονοτα μετα, αλλα κυριως με γνωμονα τις πολιτικες εξελιξεις απο την μεταπολιτευση ως σημερα και φυσικα τον πολιτικο του φανατισμο η την πολιτικη του απαξιωση.
Πολλοι στην προσπαθεια τους να μειωσουν την σημασια της εξεγερσης στο Πολυτεχνειο αναφερουν το γεγονος οτι δεν υπηρξαν νεκροι στον προαοαυλιο χωρο. Πραγματικα δεν υπηρξαν. Γεγονος ομως ειναι οτι υπηρξαν τραυματιες στον προαυλιο χωρο και νεκροι σε μια ακτινα πολλων μετρων απο το Πολυτεχνειο.
Την χουντα την εζησα αρκετα στα μαθητικα μου χρονια και λιγο στο Πολυτεχνειο. Ολοι αυτοι που σημερα ελαφρα τη καρδια ονομαζουν χουντα την σημερινη πολιτικη κατασταση, μαλλον δεν εχουν ιδεα τι σημαινει χουντα. Στο σχολειο μας ειχε ερθει εγκυκλιος να γραφουμε εκθεσεις υμνωντας τα ” Καλα της Επαναστασης “. Οποια μαθητρια εγραφε κατι εναντιον, γινοταν επιπληξη στους γονεις της. Αυτα μονο γιατι το σχολειο ηταν ιδιωτικο και το … ατοπημα δεν πηγαινε παρα περα. Οι γειτονες που ασπαζονταν την Χουντα σου επιαναν την κουβεντα για να σε ψαρεψουν και αλλοιμονο αν δεν συμφωνουσες μαζι τους. Στο σπιτι μου στην περιοχη Κυπριαδου, σε αποσταση διακοσιων μετρων στην πλατεια Παπαλουκα ηταν το διοροφο του δικτατορα Ιωαννιδη. Μετα απο δυο κυκλους στο παρκο με το ποδηλατο μου, βγηκε ο μπραβος απο το αυτοκινητο και μου ειπε να εξαφανιστω γιατι αν ξαναπερασω απο εκει θα μου τσακισει τα κοκκαλα. Και ναι εγινα καπνος. Αυτη ηταν η μενταλιτε των χουντικων. Κι εγω δεν ημουν μικρη ηρωιδα.
Αυτα μπορει να ακουγονται σαν παραλειπομενα και ψιλα γραμματα γιατι αλλοι βιωσαν την χουντα με τον χειροτερο τροπο. Ανθρωποι ωριμοι και μεγαλυτεροι που η δουλεια τους ηταν να ενημερωνουν τον κοσμο, η να εκφραζονται ελευθερα στην τεχνη τους και στην πολιτικη τους, ηρθαν σε συγκρουση με τα φιμωτρα της χουντας και με τις αβροφροσυνες της ασφαλειας, και ειτε σωπασαν (ποικιλοτροπως) ειτε εφυγαν.
Στο Πολυτεχνειο δεν ηταν καλυτερα τα πραγματα. Υπηρχαν στην δικη μου σχολη τεσσερεις χουντικοι (εκδηλα), ενας φοιτητης και τρεις στρατιωτικοι που σπουδαζαν. Δεν μπορω να πω με βεβαιοτητα οτι ηταν βαλτοι, ομως δεν τους ξεφευγε τιποτα. Το αυτι στημενο στις παρεες. Εκδηλη προσπαθεια να φερουν με το μερος τους οσους μπορουσαν. Μεχρι και ομορφη με ειπαν για να με καλοπιασουν. Ενας μου ζητησε να τον βοηθησω να αγορασει ενα σχεδιαστηριο στο Πλαισιο. Επειδη ημουν καλοπραιρετη πηγα και μου επιασε την κουβεντα να με ψαρεψει. Οπου φυγει φυγει μετα. Εκεινο τον χρονο ηταν οι χουντικοι και οι αντιχουντικοι. Τιποτε αλλο. Εαν ησουν εκδηλα αντιχουντικος ειχες την τυχη του συμφοιτητη μου Νικου (*) που γυρισε απο την ασφαλεια δυο κομματια στην ψυχη και με σοβαρα προβληματα υγειας και δεν ξαναμιλησε ποτε.
Ο χουντικος καθηγητης της Οδοποιιας Κορωναιος με αποπηρε με την εξης φραση οταν πηγα να παρω τα συγγραματα. ῾Εσυ δεν εχεις καμια δουλεια εδω, εισαι γυναικα, δωστης τα αναποδα τυπωμενα ᾽ συνεχισε κοιταζοντας την βοηθο του. Σταθηκα ετοιμη τα κλαψω (οργη φοβος δε ξερω τι ηταν εκεινη τη στιγμη) μπροστα στη βοηθο και της ζητησα να μου δωσει τα σωστα βιβλια. Οι καθηγητες ευτυχως δεν ηταν ολοι ετσι. Αλλοιμονο αν ηταν.
Η εξεγερση στο Πολυτεχνειο εγινε αρκετα μετα την καταληψη της Νομικης το ᾽73. Αρχισε σαν εξεγερση των σπουδαστων αλλα γρηγορα εγινε εξεγερση λαικη και ο χωρος γυρω απο το πολυτεχνειο γεμισε με κοσμο. Στον προαυλιο χωρο εισχωρησαν και προβοκατορες. Τους ειδα με τα ματια μου να καταστρεφουν. Οι καλυκες απο τις σφαιρες που μαζεψα στην οδο Στουρναρη δεν ηταν απο αλατοσφαιρες αλλα απο πραγματικες σφαιρες.
Μετα το τανκ ερριξε την σιδερενια πορτα και δεν λογαριασε τι πλακωνε, καταστολη ηταν η διαταγη.
Και ναι, δεν σκοτωσε κανενα η πορτα. Και ναι μερικοι πρωτεργατες της εξεγερσης, εξαργυρωσαν με καθε θεμιτο και αθεμιτο τροπο την συμμετοχη τους σε αυτη τα χρονια που ακολουθησαν. Τοτε ομως ειχαν ψυχη και τολμη και εκαναν ενα βημα μπροστα. Κανεις απο εσας που διαβαζετε αυτο εδω το κειμενο, δεν μπορει να πει με βεβαιοτητα πως θα εξελισσοταν η πολιτικη κατασταση εαν δεν ειχε γινει η εξεγερση του Πολυτεχνειου. Αν θα ειχαμε αποφυγει αυτη την ηθικη εξαθλιωση και την απολιτικη καταντια που χαρακτηρισε την επομενη γενια, και ολες αυτες τις αθλιοτητες που αβιαστα σημερα αποδιδονται στην γενια του Πολυτεχνειου.
Στην συνεχεια, το ΚΚΕ καπελωσε το φοιτητικο κινημα για πολλα πολλα χρονια, ομως ουτε αυτο στεκει σαν βαση για να αμαυρωνεται απο τους αμφησβητιες η σημασια της εξεγερσης της 17 Νοεμβρη. Η σημειολογια της παραμεριστηκε και απο τοτε προσπαθουν οι πασης φυσεως κομματικοι να επωφεληθουν.
Στην μνημη του Αλεξανδρου Σπαρτιδη της κυριας Αννας και του κυριου Αθω, αδελφο της Κατερινας, παιδικου μου φιλου που παιζαμε μαζι στον Πορο, και που επεσε απο σφαιρα στα Εξαρχεια. Ναι υπηρξαν θυματα, και το που βρεθηκαν τα αψυχα κορμια δεν εχει καμια σημασια. Και οποιος μου πει τι δουλεια ειχε ενα παιδι 16 χρονων στα Εξαρχεια, θα του πω πως ειναι τυχερος που ζει σε μια χωρα που πολλα νεα παιδια εχουν ακομα ψυχη.
Σας φιλω γλυκα,
Οταν χρονια πριν προσγειωθηκα στο Columbus Ohio, υπηρχε μονο ενα μαγαζακι στην αλλη ακρη της πολης, οπου μπορουσε να βρει κανεις Ελληνικη φετα. Ηταν ολοκληρη εκδρομη για τα δικα μου δεδομενα. Φυσικα δεν ηταν ετσι τα πραγματα στις μεγαλουπολεις με αρκετο Ελληνικο πληθυσμο, αλλα τι μπορουσα να περιμενω απο μια μικρη πολη στις μεσοπολιτειες που υπηρχε και λειτουργουσε γυρω απο ενα πανεπιστημιο.
Στα χρονια που περασαν , πολλοι Αμερικανοι των δυο ακτων αλλα και των μεσοπολιτειων, αλλαξαν σιγα σιγα τις διατροφικες τους συνηθειες. Γυρισαν στα βιολογικα προιοντα, ταξιδεψαν, δοκιμασαν ξενες νοστιμιες και ετσι δημιουργηθηκε μια καταναλωτικη απαιτηση για εισαγωγιμα προιοντα. Περαν τουτου εγινε και μια μεγαλη προσπαθεια να παραγουν τις ξενες γευσεις στην Αμερικη και πολλες φορες ομολογω οτι εντυπωσιαζομαι με κατι κατσικισια τυρια απο το Ουισκονσιν η με τα Ελληνικου τυπου γιαουρτια που παρασκευαζονται εδω.
Χθες ξεκινωντας απο μια αναρτηση του περιοδικου Washingtonian σχετικα με καποιον εμπορο που διαθετει πεινιρλι, επισκεφθηκα ενα παραδεισο διαθεσης τροφιμων, εισαγομενων αλλα κυριως εγχωριων βιολογικων.
Στο βορειοανατολικο τμημα του DC, η Union Market ειναι ενας χωρος που μπορει κανεις να προμηθευτει εκλεκτα τροφιμα αριστης ποιοτητας αλλα συγχρονως να γευτει και ετοιμα gourmet φαγητα. Ενας συνδιασμος αγορας και food stands, ενας παραδεισος για τους καλοφαγαδες. Προσφατα ανακαινισμενη, εχει ενα μοντερνο urban style. Οταν μπηκα μου θυμισε πολυ την Ferry Building Market στο San Fransisco.
Το πρωτο μαγαζι στην αγορα, το Salt and Sundry, μια μπουτικ που εχει διακοσμητικα και χρηστικα αντικειμενα για το σπιτι. Ενας χωρος που μπορει κανεις να βρει υπεροχα δωρα απο λινα τραπεζομαντηλα μεχρι τρισχαριτωμενα μωρουδιακα ρουχαλακια. Παμε μια βολτα μαζι να τα δουμε. Και αυτο και τα αλλα στη συνεχεια.
Στο Bazaar Spices, βρηκα ολων των ειδων τα μπαχαρικα, καταφρεσκα και μυρωδατα, αλλα και οσπρια, αλευρια και παστα. Χαζεψα το υπεροχο ποτ πουρι απο μικρα τριανταφυλλακια, τις μεθυστικες κανελλες και χαρηκα που ειχανε ακομα και .. μαχλεπι. Πηρα ενα λιβανεζικο κους κους, κουκια για φαβα και κουκουναροσπορους για την σαλατα του Thanksgiving. Εδω μπορω να πω οτι … κολλησα λιγο περισσοτερο.
Οι επομενες φωτοφραφιες ειναι απο το Righteous Cheese και το Cordial Fine Wine and Spirits. Τυρια και ποτα απο ολο τον κοσμο. Με χαρα ειδα να φιγουραρουν εκει και τα Ελληνικα τυρια Βικος.
Almaala Farms: Η μαναβικη ειναι περιορισμενη στην αγορα, αλλα τα λιγα προιοντα ειναι καταφρεσκα. Εντυπωση μου εκανε η ποικιλια φρεσκων και αποξηραμενων μανιταριων, ενοειται δε οτι ολα ειναι βιολογικα. Ομως καθε Κυριακη, στον προαυλιο χωρο της αγορας γινεται λαικη αγορα απο ντοπιους καλλιερηγτες.
Lyon Bakery: Καποτε εφιαχναν ψωμι για τα καλυτερα εστιατορια της περιοχης. Τωρα το διαθετουν και στο κοινο εδω. Μοσχομυριζει φρεσκοψημενο και φαινεται τραγανο. Πηρα μια φρατζολα σταχυ και μια με καρυδια και σταφιδες. Το τελευταιο για να σας πω και μια ιδεα, το κοβεις φετες, το φρυγανιζεις και ειναι υπεροχο συνοδευτικο για σχεδον ολα τα τυρια.
The District Fishwife: Εδω με περιμενε η εκπληξη. Λαυρακι απο την Ελλαδα! Και για πρωτη φορα ειδα στην αγορα φιλετα ποιοτητας σουσι. Μα κοιταξτε το λαυρακι! Σχεδον σπαρταραει!
Red Apron Butcher: Τα κρεατα ειναι αριστης ποιοτητας. Αλλα εκεινο που με εντυπωσιασε ειναι οτι εδω βρηκα κομματια του ζωου δεν βρισκω ευκολα στην Αμερικη. Και φυσικα τα ζωα μεγαλωνουν χωρις αντιβιοτικα και ορμονες. Η ουρα του βοδιου με συγκινησε και την επομενη φορα που θα ερθω θα την παρω για να φιαξω σουπα.
Παμε τωρα να δουμε μερικα ακομα stands. Το Neopol Savory Smokery, το DC Sharp οπου μπορειτε να ακονισετε τα μαχαιρια σας, DC Mediterranean, Ta Korean, Peregrene Espresso, και All Things Olive. Δεν ειναι μονο αυτα, απλα μερικα που με εντυπωσιασαν.
Στην Union Market φιλοξενειται το εστιατοριο του Chef John Mooney, Bidwell. Γευσεις της Αμερικης του νοτου σε ενα μοντερνο ηλιολουστο χωρο με ανοιχτη κουζινα. Δοκιμασα τα τηγανητα γεμιστα αυγα (Crispy Deviled Eggs with Homemade Ranch Dressing), τα ψητα στρειδια, τα λαχανακια Βρυξελλων με μπεικον και τις τραγανες τηγανητες πατατες. Ολα εξαιρετικα. Urban style, γρηγορο σερβις, ευγενεια και προθυμια.
Εδω τελειωνει η βολτα μας στην Union Market DC. Το λιγωτερο που μπορω να πω ειναι οτι ενθουσιαστηκα και συνπομα θα ξαναπαω!
Σας φιλω γλυκα.
Union Market DC.
| 1309 5th St NE, Washington, D.C. 20002 (301) 652-7400 |
Ανεβαινω την ανηφορα και με τυφλωνει ο ηλιος. Οι πρωινες βολτες του Νοεμβρη ειναι γεματες χρωματα. Απο αυτα τα χρωματα που κρατανε δυο εβδομαδες τον χρονο, πριν ερθει το απολυτο γκριζο. Ειναι κατι βαθεια κοκκινα σε ολες τις αποχρωσεις και κατι κιτρινα που φαινονται χρυσα οταν τα βλεπει ο ηλιος. Καθε φθινοπωρο φερνω φωτογραφιες στο μπλογκ. Και οσο υπαρχει το μπλογκ θα φερνω.
Χθες στο δρομο μου συναντησα ενα ελαφακι που οταν με ειδε δεν ετρεξε να φυγει. Οι σκιουροι εχουν γενοβολησει και ειναι γεματος ο τοπος απο μικρα ευελικτα σκιουρακια που περνανε τους δρομους βολιδα! Το χωμα μυριζει τα πρωινα που βγαινω και περπατω. Ειναι μια μυρωδια αγαπημενη σαν αυτη της Παρνηθας του Νοεμβρη των παιδικων μου χρονων, τοτε που πηγαιναμε για κυκλαμινα.
Ενας δυνατος ανεμος ακομα και τελειωσαμε. Σημερα επεσε και η πρωτη παγωνια την νυχτα. Προχωραμε, ερχοντα αγαπημενες γιορτινες μερες.
Σας φιλω γλυκα.
Αφορμη για την σημερινη αναρτηση ηταν ενα status της κυριας Βεφας Αλεξιαδου στο facebook. Περιπου μια εβδομαδα μετα τον αιφνιδιο θανατο της κορης της ευχαριστησε τον κοσμο που της συμπαρασταθηκε παρ᾽ολο τον πονο που αισθανεται και που θα τον αισθανεται πια για παντα.
Να σας πω οτι δεκα χρονια πριν την κυρια Βεφα την γνωριζα μονο απο την Ελληνικη τηλεοραση και ομολογω οτι οι εκπομπες της δεν μου αρεσαν (κυριως η παρουσιαση). Ομως πρεπει να ομολογησω πως τα βιβλια της, μεταφρασμενα στην Αγγλικη (και νομιζω και στην γερμανικη γλωσσα) ηταν η πρωτη σοβαρη προσπαθεια να μεταφραστουν Ελληνικες συνταγες και να γινουν γνωστες σε ευρυ κοινο στο εξωτερικο. Πριν τριαντα χρονια ειχα χαρισει αυτα τα μεταφρασμενα βιβλια σε Αμερικανους που αγαπουσαν την Ελληνικη κουζινα. Για να φτασουμε σημερα στην εξαιρετικη εκδοση της Phaidon ” Vefa’s Kitchen ” , που δεν εχει τιποτα να ζηλεψει απο ολα τα διαμαντια του εκδοτικου αυτου οικου.
Πριν δεκα χρονια περιπου η κυρια Βεφα Αλεξιαδου βρεθηκε στην Washington, στα πλαισια μιας περιοδειας του τηλεοπτικου καναλιου Mega, με σκοπο την προωθηση του καναλιου και των βιβλιων της. Η παρουσιαση απο την ιδια θα γινοταν στο γνωστο εστιατοριο του José Andrés, Zaytinia. Θα ακολουθουσε δοκιμη ελληνικων μεζεδων. Βρεθηκα λοιπον εκεινο το βραδυ στην Zaytinia.
Εφθασα λιγο πιο νωρις και ανεβηκα στον οροφο που θα γινοταν η παρουσιαση. Εκει βρηκα την κυρια Βεφα να περιμενει. Οπως παντα ηταν καλοντυμενη με ενα ροζ ταγιερ και τα κοσμηματα της (αυτα που εγιναν αντικειμενο χλευασμου απο πολλους). Δεν υπηρχε αλλος εκει, και πλησιασα και της συστηθηκα. Μου συστηθηκε κι εκεινη χωρις την επαρση της δημοτικοτητας της. Ειχε ξεχασει τις σημειωσεις της στο αυτοκινητο που την εφερε και ειχε μια αγωνια αν θα τα καταφερει να πει οσα ηθελε. Παρ᾽ολα αυτα μου μιλησε ομορφα για τις διατροφικες συνηθειες του κοσμου στην Ελλαδα και με ρωτησε για αυτες των Αμερικανων. Εκεινο το βραδυ γνωρισα μια χαμογελαστη γυναικα με αδυναμιες αλλα ευγενεστατη.
Η παρουσιαση εγινε μια χαρα παρ᾽ολο που εχασε τις σημειωσεις. Διπλα της διακριτικα στεκοταν η Αλεξια η κορη της. Μετα το τελος της παρουσιασης, η κυρια Βεφα, την συστησε σε ολους και προσπαθησε με καθε τροπο να προωθησει την Αλεξια που αρχιζε τοτε την καριερρα της στο ιδιο αντικειμενο. Χρησιμοποιουσε την λεξη .. μαγειρισσες και οχι σεφ.
Ο αιφνιδιος θανατος της Αλεξιας μια εβδομαδα πριν, με στεναχωρεσε (οπως και πολλους φανταζομαι) και θυμηθηκα το πλατυ χαμογελο της στην Zaytinia. Θεωρησα οτι η κυρια Βεφα δεν θα ξαναεμφανιζοταν στα μηντια για πολυ καιρο ισως.
Και ομως. Σημερα ηρθε και ευχαριστησε τον κοσμο για την αγαπη και την συμπαρασταση του. Η κυρια Βεφα ειναι μια γυναικα θρησκευομενη και δεν το κρυβει. Ανεφερε οτι ο Θεος δεν ειναι τιμωρος και πως ποτε δεν ξερουμε ποτε θα φυγουμε απο τον κοσμο. Θυμηθηκα την μαμα μου που απο την ημερα που πεθανε ο μπαμπας, τα ειχε βαλει με τον Θεο, χωρις να τον απορριπτει ομως. Και δεν μπορεσα να αποφυγω την συγκριση!
Εκεινο που θελω να πω ειναι πως, παρ᾽ολο που δεν ειμαι θρησκευομενο ατομο, δεν μπορω παρα να δεχτω οτι ο καθενας απο μας εχει ενα ..αποκουμπι, ενα εσωτερικο μηχανισμο που τον βοηθα στις πιο επωδυνες στιγμες να βρει γαληνη.
Ευχομαι να απαλυνει ο πονος της με την παρουσια των εγγονων της και να βρει την δυναμη (οπου θελει εκεινη) να προχωρησει στην ζωη.
Σας φιλω γλυκα.
Απο την πρωτη χρονια που πάτησα το πόδι μου στην Αμερική, αντιπαθησα το Halloween. Θέλεις οι σκελετοί και οι μάγισσες, θέλεις οι κολοκύθες και οι γλυκοπατατες, τα έβρισκα ολα κακόγουστα και αντιπαθητικα. Ακόμα και οταν τα παιδια ήταν μικρα και περίμεναν πως και πως να βγουν με την παρέα τους για treat or trick, εγω σκεφτόμουν, αντε να τελειώνουμε με αυτο το πανηγύρι. Παρ´ ολα αυτα παντα ειχα γλυκα για τα παιδια, γιατι όσο και να αντιπαθούσα το Halloween, λάτρευα τα λαμπερά ματάκια και τα χαμογελαστά προσωπακια. Τα τελευταια χρονια μένω σε μια γειτονια όπου δεν εχουμε πολλα παιδια. Αν έρθουν καμια δεκαριά ειναι ζήτημα.
Παρασκευή πρωι 31 Οκτωβριου, 2014. Η τελευταια βόλτα στην Ανναπολη κράτησε λίγο περισσότερο. Ομολογω πως παρασύρθηκα με τις κολοκύθες που στόλιζαν τις εισόδους των σπιτιών και απομακρύνθηκα για να δω όσες περισσότερες μπορούσα. Τα χρυσοκιτρινα και τα κόκκινα φύλλα, τα μισά κατω να στροβιλίζονται με το πρωινο αεράκι, και τα μισά ακόμα στα κλαδιά, τα καλντερίμια και οι τοίχοι των σπιτιών σε έντονο terracotta, έφτιαχναν ενα τέλειο σκηνικό για τις πορτοκαλιές πρωταγωνίστριες της ημέρας. Πριν δυο ημέρες στην Ανναπολη νομίζω πως αγάπησα το Halloween!
Σας φιλω γλυκα.
Ο καμπος της Χιου ειναι ενα απο τα πιο ομορφα κομματια του νησιου και ισως ολης της Ελλαδας. Συνδιαζει την ευφορια με την αρχοντια. Εδω και πολλους αιωνες ο καμπος παραγει εξαιρετικα εσπεριδοειδη με βασιλια ολων το ῾χιωτικο μανταρινι ῾. Τα πλινθοκτιστα αρχοντικα στα περιβολια του καμπου, ειναι κτισμενα πανω στο δρομο, και ο τοιχος που τα χωριζει απο αυτον ειναι ψηλος και προεκταση της κυριως κατοικιας. Η εισοδος ειναι συνηθως μια περιτεχνη πορτα διαφορετικη για καθε αρχοντικο. Τα αρχοντικα του καμπου με τις μεγαλες αυλοπορτες αλλα και την εσωτερικη δομη και λειτουργικοτητα του περιβολιου, ειναι ενα απο τα πιο ενδιαφεροντα αντικειμενα αρχιτεκτονικης μελετης, οχι μονο του νησιου αλλα και μιας εποχης που το σημαδεψε, της Ενετικης.
Εκει λοιπον στον καμπο σε ενα απο αυτα τα παλια αρχοντικα η εταιρεια Citrus με την ευγενικη χορηγια της οικογενειας Ιωαννη Φαφαλιου, εστησε ενα μικρο μουσειο, με θεμα την καλλιεργεια των εσπεριδοειδων ανα τους αιωνες. Αυτη η καλλιεργεια σαν επιχειρηση ανθισε, παρηκμασε, και τα τελευταια χρονια γινεται μια σοβαρη προσπαθεια αναβιωσης της. Στα τρια δωμαιτια που περιλαμβανει το μουσειο, υπαρχουν παλια εργαλεια, μακεττες των περιβολιων, χαρτες με την δραση των παλιων καλλιεργητων και εμπορων, οπως και παλιες διαφημησεις των προιοντων.
Στο περιβολι παντα στο πισω μερος του κτηματος, υπαρχει ο κλασσικος ῾πηγαδος ῾ με τον ῾μαγκανο῾ ( ξερετε εκει που πεφτει μεσα ο φεγγαρος). Το κτημα καλλιεργειται, και τον μηνα Σεπτεμβριο που βρεθηκα εκει, δουλευαν αρκετοι εργατες στο ποτισμα και στην συγκομιδη.
Σε αλλο οικημα του υποστατικου παραλληλα με τον δρομο η εταιρεια διαθετει τα προιοντα της. Στην αυλη ενδιαμεσα και κατω απο σκιερες κληματαριες υπαρχει ενα ησυχο καφενειο οπου σερβιρονται εκτος απο καφε, γλυκα και πιτες δικης τους παρασκευης. Μπορει να θεωρηθει οτι κανω διαφημηση, ομως τα προιοντα Citrus και κυριως εκεινα που εχουν βαση το μανταρινι ειναι ιδιαιτερα αγαπημενα μου. Η μαρμελαδα μανταρινι και το γλυκο απο φλουδα χιωτικου μανταρινιου ταξιδευουν μαζι μου ως την μακρυνη ῾πρωτευουσα῾ καθε χρονο. Ετσι κουβαλαω μαζι μου σε αρωμα και γευση ενα κομματι του αγαπημενου Χιωτικου καμπου
Σας φιλω γλυκα.
Αργέντη 9-11 Κάμπος – Χίος , Ελλάδα
T: (+30) 22710 31513 | F: (+30) 22710 32042
E: info@citrus-chios.gr
Σε ολοκληρο το νησι της Χιου, απο τον ευφορο νοτο ως τον αγριο βορρα, ο επισκεπτης μπορει να συναντησει μνημεια και οικισμους που παραπεμπουν σε αλλες εποχες, Απο τον αρχαιο ναο του Απολλωνα στα Φανα, τα Κοιλα δυτικα της Λαγκαδας, μεχρι τα Αυγωνυμα και το μεσαιωνικο χωριο Αναβατος. Σε κανενα αλλο νησι δεν εχει αφησει τοσα χναρια η ιστορια. Και αυτα το κανουν τοσο ξεχωριστο.
Στον Αναβατο ειναι η δευτερη φορα που ανεβαινω. Την πρωτη κοντευε να δυσει ο ηλιος και οταν εφτασα στην κορυφη, αντικρυσα ενα απο τα ωραιοτερα ηλιοβασιλεματα. Ποσα και ποσα δειλινα θυμαμαι, ετουτο δω ηταν το πιο μαγικο. Ο ηλιος χανεται στο Αιγαιο, το πελαγος γινεται ασημι, και ο ουρανος πανω απο τον Αναβατο μωβ. Αυτη την φορα ηταν μεσημερακι. Μια ζεστη μερα στις αρχες του Σεπτεμβρη. Τα κτισματα με τον ηλιο στο ζενιθ, παιρνουν μια ιδιαιτερη λαμψη. Καπου στα μισα της αναβασης συναντησα μια ομαδα απο φοιτητες και φοιτητριες αρχιτεκτονικης απο το εξωτερικο. Ειχαν εκγατασταθει για λιγες ημερες στα Αυγωνυμα για να μελετησουν την αρχιτεκτονικη του Γενοβεζικου οικισμου. Καθησα κοντα τους και παρακολουθησα την συζητηση που ειχαν με τον καθηγητη τους. Αν με συγκινει μια φορα ενα Μεσαιωνικο οχυρο που η δομη του δενει τοσο αρμονικα με την τοπογραφια και το περιβαλλον, με συγκινει δεκα φορες να βλεπω νεους ανθρωπους να το εχουν κανει αντικειμενο μελετης με ενδιαφερον και σεβασμο.
Δεν ξερω εαν υπαρχουν προγραματα συντηρησης του οικισμου. Νομιζω οτι καποια εποχη αρκετα προσφατα, μερικα σπιτια διαμορφωθηκαν εσωτερικα και κατοικηθηκαν. Μπορει να δει ο επισκεπτης σημαδια στα σπιτια. Στην βαση του οικισμου υπαρχει ενα καφενειο και μια αιθουσα που διατιθεται σε καλλιτεχνες για εκθεσεις. Την ημερα που βρεθηκα στον Αναβατο, το 95% των επισκεπτων ηταν ξενοι. Τα παιδια απο την Ιταλια και την Γαλλια, μερικοι Ολλανδοι και Τουρκοι.
Αντεξε στιυς αιωνες, σταθηκε ορθιος στο μεγαλο σεισμο, ειδε σφαγες και πολεμους. Ομως καθε μερα, στο γερμα του ηλιου, ο Αναβατος βλεπει το Αιγαιο να γινεται ασημι.
Σας φιλω γλυκα.
Δροσισε ο καιρος στην ” πρωτευουσα ” και μαζι με τις δροσιες ερχεται και η εποχη των εορτων. Ναι λοιπον, οι γιορτες αρχιζουν νωρις τον Οκτωβρη και συνεχιζονται μεχρι την ανοιξη. Μονο ετσι περνα ομορφα και γρηγορα ο χειμωνας. Με παρεα και νοστιμιες. Γιορτη γενεθλιων η πρωτη το περασμενο Σαββατοκυριακο , βγηκαν ξανα τα μαγειρικα σκευη, τα σερβιτσια, σιδερωθηκαν τα τραπεζομαντηλα και γεμισε το σπιτι μυρωδιες και αγαπη. Ανασκουμπωθηκαν και τα μικρα μου σου σεφακια και παρ᾽ολες τις αντιρρησεις τους ( μου ηθελαν κωκ ω βεν) το αποτελεσμα ηταν ενα Ελληνικο γευμα.
Οι βαλιτσες της επιστροφης πριν ενα μηνα (περασε κιολας ενας μηνας) ηταν γεματες απο μικρες λιχουδιες που δεν μπορω να τις βρω εδω. Η πιο νοστιμη απο ολες, η κοπανιστη, αυτο το εξαιρετικο πικαντικο τυρι που καποτε μου το εφιαχνε η θεια Μαρια. Η θεια ομως ” συχωρεθηκε” οπως λενε στο νησι κι ετσι εψαξα και βρηκα ενα μπακαλικο που την φερνει απο καποιο τσοπανη στο Πελληναιο. Μια φορα ρωτησα την “συχωρεμενη” την θεια, πως φιαχνει κοπανιστη και αρχισε να μου λεει κατι για τυροκαλαθες και μελιπαστα και σε αυτο το σημειο εχασα τον μπουσουλα και το πηρα αποφαση οτι δεν μπορω να την φιαξω μονη μου. Στο τραπεζι η κοπανιστη σερβιριστικε σε κροστινι με λιαστη ντοματα (επισης απο την Ελλαδα). Η κοπανιστη λοιπον εχει τοσο εντονη γευση, ωστε χρειαζεται λιγη για να κανει την διαφορα σε ενα γευμα. Ετσι μας εχει μεινει αρκετη για ολα τα χειμωνιατικα τραπεζια.
Το κυριως γευμα ηταν γιουβετσι με το υπεροχο κριθαρακι τηε Σμαραγδας (Τα χερισια της Σμαραγδας) το οποιο δεν φωτογραφηθηκε γιατι εγινε τελευταια στιγμη, την ωρα που μοιραζομαι αναμεσα στους καλεσμενους και στις ετοιμασιες.
Περισσοτερο ομως απο ολα ειμαι καταχαρουμενη που μπορω παλι να περιποιηθω τους αγαπημενους μου. Περσυ το στερηθηκα αυτο. Ο χειμωνας προβλεπεται παρειστικος και αγαπησιαρικος!
Σας φιλω γλυκα.
Καπου στα μεσα της δεκαετιας του ’90, το τοτε μηνιαιο περιοδικο Gourmet ειχε αφιερωσει ενα ωραιοτατο οδοιπορικο στο χωριο Πιτυους (αρχαια Πιτυουντα) , που βρισκεται στην βορεια ορεινη Χιο. Πριν μερικα χρονια ειχα γραψει για την περιφημη ταβερνα Μακελλος που ηταν και το αντικειμενο του αρθρου. Τωρα ολα αυτα τα γαστρονομικα μεγαλεια, εχουν περασει ανεπιστρεπτι. Η γιαγια που εφιαχνε τα χερισια μακαρονια, πεθανε, η ταβερνα αλλαξε χερια, και κυριολεκτικα, αστα να πανε! Το χωριο ομως παραμενει αγεραστο στους αιωνες. Ο δρομος που ενωνει την ανατολικη με την δυτικη Χιο, περνα απο την πλατεια του χωριου. Εκει ειναι και ολη η ζωη. Τα καφενεια, το ιατρειο και ο παραδοσιακος φουρνος με τα εκπληκτικα λαδοκουλουρα. Εκει γινεται πια το προσκυνημα. Η πλατεια ειναι στρωμενη με κροκαλες. Σε γαμους , βαφτισια και αλλες χαρες, γεμιζει τραπεζια. Γιορταζει ολο το χωριο με μουσικες. Το πρωϊ του Σεπτεμβρη που περασαμε, το χωριο στολιζοταν για το Πανηγυρι της Παναγιας της 8ης Σεπτεμβριου. Να σου πω οτι ειχα χρονια να αναψω κερακι σε εκκλησια. Ομως εκει μπηκα κι εκανα μια ευχη. Για καποιο πολυ αγαπημενο μου προσωπο που προσπαθει να ξεπερασει μια ασχημη κατασταση. Να γινει καλα γιατι την αγαπω πολυ. Περπατησαμε σε ολο το χωριο, σκαρφαλωσαμε την ανηφορα που οδηγει στην μισογκρεμισμενη βιγλα. Μας γαυγισαν ολα τα σκυλια, μας καλημερισαν ολοι οι χωριανοι. Η φουρναρισσα με τα λαδοκουλουρα μας κερασε ζεστα παξιμαδια. Σας φερνω σημερα φωτογραφιες απο αυτο το πανεμορφο μεσσαιωνικο χωριο και ..
Σας φιλω γλυκα. (καλο μηνα)
Roasted fillet of wild Seabass
O Oliver Payton ειναι Ιρλανδος restaurateur γνωστος στο ευρυ κοινο σαν κριτικος της βρεττανικης τηλεοπτικης σειρας Great British Menu. Προσφατα (Οκτωβριο του 2013) ανοιξε ενα εστιατοριο στο υπογειο της Βασιλικης Ακαδημιας στο Πικαντιλλυ. Στο Keeper᾽s House μπαινεις απο την αυλη της Ακαδημιας και κατεβαινεις μια στενη σκαλα σαν σε κατακομβη. Αυτο που συναντας στο υπογειο ειναι μια συμπαθεστατη αιθουσα που σε χαλαρωνει με το πρασινο κυπαρισσι χρωμα στους τοιχους. Κομψα λευκα λινα τραπεζομαντηλα και επιπλα φωτιζουν τον χωρο. Το εστιατοριο δεν ειναι παντα ανοιχτο στο κοινο παρα μονο μερικες φορες την εβδομαδα. Ανοιγει καθε μερα ομως για τα μελη του κλαμπ και τους ευεργετες-φιλους της ακαδημιας, πραγμα που μας το επανελαβε ουκ ολιγες φορες ο σερβιτορος.
Χωρις ενδοιασμο ομως θα πω οτι αυτο ηταν το καλυτερο γευμα (lunch) μου στο Λονδινο. Το μικρο ζεστο καρβελακι απο sourdough ηταν τοσο φρεσκο που θα πρεπει να ειχε βγει απο τον φουρνο πριν μερικα λεπτα. Η σαλατα (Fennel salad with grapes and broad beans, lime dressing) δροσερη και ντελικατη. Τα ραβιολια και το ψαρι που ακολουθησαν εξαιρετικα. Αυτη η αναρτηση δεν ειναι κριτικη. Ειναι μια υπενθυμιση στον εαυτο μου να επισκεφθω ξανα το Keeper᾽s House την επομενη φορα που θα βρισκομαι στο Λονδινο, και να γευθω περισσοτερες νοστιμιες απο τον σεφ Ivan Simeoli. Και φυσικα θελω να το συστησω σε οποιον εχει σκοπο να επισκεφθει το Λονδινο στο μελλον.
Σας φιλω γλυκα.
crayfish and tarragon raviolo
The Keeper’s House
Ακολουθωντας τις προτασεις των αναπημενων φιλων μου Ευης Φετση και Πανου Δεληγιαννη, εσπευσα να κανω κρατησεις στο περιφημο Berner’s Tavern του chef Jason Atherton, πριν ακομα φυγω απο την Ουασινγκτων. Ηταν το πρωτο βραδυ στο Λονδινο και ομολογω οτι ημουν πολυ κουρασμενη και νυσταγμενη μετα την επταωρη πτηση που εφτασε στο Λονδινο ξημερωματα. Παρ’ ολα αυτα η προσμονη της απολαυσης ενος καλου γευματος παντα με ξεκουραζει. Το Berner’s Tavern εχει μια μεγαλοπρεπεια. Ψηλοταβανο με τους τοιχους γεματους εργα τεχνης. Το ταβανι εχει ωραιοτατα γυψινα και περιτεχνους πολυελαιους. Η ατμοσφαιρα λοιπον σε ξεκουραζει αμεσως και δημιουργει ολες τις προϋποθεσεις για να απολαυσεις το φαγητο.
Ξεκινησα με μια κρυα σουπα πατατας που ηρθε καταπρασινη και δροσερη.
Jersey royal potato and cucumber soup with fennel, arugula and creme fraiche.
Η δευτερη επιλογη μου ηταν το macaroni and cheese χωρις να ξερω τι θα επακολουθουσε, αλλα ειχα αναγκη απο αυτο που λεμε ” comfort food” . Το κορμακι μου και το στομαχι μου παντα ταλαιπωρουνται στις μεγαλες πτησεις. Εδω στην Αμερικη οταν λεμε “macaroni and cheese”, εννοουμε ενα γευμα που βγαινει απο ενα κουτι και απευθυνεται σε παιδακια. Το τυρι ειναι σε μορφη σκονης και γινεται κρεμωδες με λιγο γαλα. Ειναι το αγαπημενο των μικρων παιδιων. Εαν τους αλλαξεις την συνταγη του κουτιου, απλα δεν το τρωνε. Σκεφτηκα οτι εδω ολο και κατι πιο νοστιμο θα δοκιμασω. To macaroni ηρθε σε μαντεμενιο ταψακι. Η επιφανεια ηταν ξεροψημενη και ηταν καλυμενο με ψαχνο απο μαγουλα βοδινου και τραγανο αποξηραμενο μεδουλι. Το τυρι ειχε μια νοστιμια και μια ελαστικοτητα που ξεπερνουσε την φαντασια μου. Απο την ωρα που δοκιμασα αυτο το φαγητο, η εννοια του ” comfort food ” απεκτησε σαφη και μονιμη εικονα στην φαντασια μου. Με λιγη προσπαθεια καταφερα να το τελειωσω, αν και ομολογω οτι ηταν πολυ χορταστικο και πλουσιο σε θερμιδες.
Macaroni and cheese with braised ox cheek, brioche and bone marrow crumb .
Εκλεισα το γευμα με ενα εξαιρετικο εκλαιρ με φραουλες.
Το σερβις ηταν εξαιρετικο, με φιλικη διαθεση και διακριτικο χωρις να επεμβαινουν καθε τοσο και λιγακι. Ο δροσερος αερας του Λονδινου, οταν τελικα βγηκαμε εξω, με ξυπνησε για τα καλα. Περπατησαμε ως το ξενοδοχειο, συζητωντας τι αλλο, για το ποσο μας αρεσε αυτο το θεϊκο ” Macaroni and cheese”. Τι τυρι ειχε μεσα, πως μπορουμε να το φιαξουμε κι εμεις. Αει στο καλο, εγω λεω να ξαναπαμε στο Λονδινο το συντομωτερο! Οτι και να κανουμε .. αποκλειεται να το πετυχουμε!
Σας φιλω γλυκα.
Berners Tavern at The Edition Hotel.
10 Berners Street
London, W1T 3NP
Σελφι αντανακλαστικη και αναμνηστικη και ιμπρεσσιονιστικη στο Berner’s Tavern
H επισκεψη στο Λονδινο λιγο πριν τις καλοκαιρινες μου διακοπες ειχε το εξης νοημα: Πρωτον και κυριωτερον, ηθελα να σπασω το ταξιδι με το αεροπλανο στα δυο. Φοβομουν οτι δεν θα τα καταφερνα να ταξιδεψω δεκα ωρες στο αεροπλανο χωρις να κουρασω την μεση μου. Απο τον Μαϊο και μετα ειχα μπει σε προγραμα καθημερινης ασκησης για να κανω αυτο το ταξιδι. Τελικα απο μια αποψη δεν ηταν καλος σχεδιασμος. Μπορει να εκανα εξι ωρες ταξιδι απο την ῾πρωτευουσα῾, αλλα δεν υπολογισα την διαδρομη απο το αεροδρομιο μεχρι το Λονδινο, και να σας πω κατι. Τα αγγλικα ταξι ειναι σκετο σκοτωμα για την μεση. Απο την αλλη, τα καταφερα τελικα μια χαρα και ειχα την ευκαιρια οχι μονο να κανω ατελειωτες βολτες στο Λονδινο, αλλα να επισκεφθω και μερικα απο τα καλυτερα εστιατορια που πριν απο μενα ειχαν επισκεφθει οι φιλοι μου Πανος και Ευη, και ειχαν γραψε κριτικες στο F&L .
Πιστευω οτι στο ταξιδι αυτο νικησα πολλους φοβους μου και βγηκα πιο δυνατη και πιο αισιοδοξη. Απο τις βολτες μου στο Λονδινο φερνω μερικες απο τις παμπολλες φωτογραφιες που τραβηξα. Ο καιρος ηταν καταπληκτικος και μονο μια πρωινη βροχη τα χαλασε λιγο, ετσι για να μη ξεχναμε που βρισκομαστε. Περισσοτερο Λονδινο ..προσεχως.
Σας φιλω γλυκα.
18 Αυγουστου 2014. Σπεσιαλ δειπνο στο Λονδινο, γιορταζοντας μια σημαντικη ημερα. Το μοντερνο εστιατοριο HKK εχει αναγαγει την Ασιατικη κουζινα σε γευστικη τεχνη και εχει κερδισει ηδη ενα αστερι Michelin. Απλο και απεριττο ντεκορ, εξαιρετικο σερβις, και κυριως γευσεις που θα θυμαμαι για καιρο,. Η επιλογη των 15 πιατων ηταν κατα καποιο τροπο αναποφευκτη, αφου δεν ειμαστε καθε μερα στο Λονδινο. Το γευμα συνοδευτηκε με ενα λευκο Santorini Hatzidakis 2013. Το μενου που υπογραφει ο σεφ στο τραπεζι μετα το τελος του γευματος, αποτελει ενα ωραιοτατο αναμνηστικο. Απο την εμπειρια λοιπον στον ναο της Ασιατικης γαστρονομιας φερνω σημερα μερικες φωτογραφιες.
crispy duck, the highlight in the menu
Σας φιλω γλυκα.
HKK
Broadgate Quarter
No.88 Worship Street
London, EC2A 2BE
Ιστορίες που γράφω για τους ανθρώπους μεγάλωσα κοντά τους. Είναι όλες πραγματικές και ειπωμένες με το χέρι στην καρδιά. Ο μοναδικός αγγελος που δεν γνώρισα είναι η γιαγιά η Δέσποινα στην φωτογραφία. Είχε ήδη πετάξει.
Kάθε Τετάρτη 2-4 μ.μ. στο www.amagi.gr
Πάθος για το κρασί, τον καφέ, τη γεύση και τα αποστάγματα
συνταγές, ιστορίες, φαντασιώσεις
Drink wine. Talk wine.
to φιν φον μπλογκ ™
το φιν φον blog
Foodamental Therapy: Φαγάκια, γλυκά, επιθυμίες, όνειρα και αναμνήσεις που μου φιάχνουν τη διάθεση όταν έχω τις κακές μου. Είναι δηλαδή ένα blog από μένα για μένα. Αν θέλεις όμως διάβασέ το.
το fin fon blog
το fin fon blog
O Δημήτρης Ρουσουνέλος εκθέτει ανεπανόρθωτα τις σκέψεις του στα κάρβουνα.
we live forward, but we understand backwards
ασπρο -3 
